In PsyXpert, december 2020, nummer 4 verscheen het artikel \u2018IBA: de obsessieve twijfel achter dwangklachten\u2019 van Emma Koenen, Nadja Wolf en Henny Visser over Inference Based Approach (IBA). Hieronder wordt de kern van IBA weergegeven.<\/p>\n
In de IBA-methode wordt ervan uitgegaan dat de pati\u00ebnt met OCS de noodzaak voelt om dwanghandelingen uit te voeren, omdat hij twijfelt over de toestand waarin hij zich begeeft. Deze twijfel kan gezien worden als een ingebeeld probleem, gevoed door het voorstellingsvermogen van de pati\u00ebnt.<\/p>\n
De obsessieve twijfel kan worden opgesplitst in de primaire en de secundaire twijfel. Voor de primaire twijfel geldt dat dit het startpunt van dwang is. De secundaire twijfels betreffen de (vaak rampzalige) gevolgen, in het geval dat de primaire twijfel waar is. De dwanghandeling wordt ingezet om de primaire twijfel op te lossen: wanneer de primaire twijfel immers niet zou bestaan, zou de dwanghandeling overbodig zijn. Het lukt echter per definitie niet om een ingebeeld probleem (de primaire twijfel) in de werkelijkheid (door het uitvoeren van de dwanghandeling) op te lossen. De pati\u00ebnt zit klem tussen verbeelding en werkelijkheid. Deze conceptualisatie kan gezien worden als een opeenvolgende \u2018dwangketen\u2019, beginnend bij de prikkel.<\/p>\n
Vanuit deze casusconceptualisatie wordt geredeneerd, dat er geen noodzaak meer is voor het uitvoeren van de dwanghandeling als de primaire twijfel wordt opgelost. Het doel van IBA is dan ook dat de pati\u00ebnt een andere manier ontdekt om obsessieve twijfel op te lossen: door zich te baseren op (innerlijke) waarneming en kennis die de pati\u00ebnt ook gebruikt in neutrale situaties.
\nIBA is een cognitieve therapie, waarbij de pati\u00ebnt nieuwsgierig moet worden gemaakt naar waarom de primaire twijfel zo echt lijkt. In de behandeling is het noodzakelijk dat de pati\u00ebnt van een afstand naar het eigen redeneerproces leert kijken. Een belangrijke voorwaarde hiervoor is dat de spanning niet te hoog is. Daarom wordt expliciet van de pati\u00ebnt gevraagd om zich niet te verzetten tegen de dwanghandeling. Pas als de pati\u00ebnt in de situatie merkt dat hij niet meer twijfelt, maar vaststelt dat alles hier en nu in orde is en een dwanghandeling overbodig is, voert hij deze niet meer uit.<\/p>\n
Zodoende is er geen sprake van exposure met responspreventie. Dit behandeldoel wordt bereikt via verschillende behandelcycli.<\/p>\n