Anoniem<\/p>\n
Ik zit gezellig in gesprek en volg rustig wat je zegt, het gaat al een tijdje wat slechter met me en ben dus blij even wat afleiding te hebben. Ik heb ASS (autisme) en depressies, dat laatste is aardig onder controle maar heb nog steeds perioden dat het minder gaat en daar zit ik nu middenin.<\/p>\n
Terwijl jij vertelt over die keer dat je was gaan winkelen, sluiten mijn handen plots rond je keel. Ik sluit mijn ogen maar dan is het alweer voorbij. Jij merkte niks van het voorval en praat rustig door.<\/p>\n
De reden dat je niks merkte, is omdat het in mijn hoofd gebeurde, de voorstelling was voor de seconde dat het duurde levensecht.<\/p>\n
Terwijl jij het gesprek afrondt, ben ik er duidelijk niet helemaal niet meer bij, ik ben geschrokken van wat ik dacht. Ik heb een prima moraal kompas dus weet dat het verkeerd is, maar heb geen enkele controle over deze voorstellingen. Ik vraag me af wat het betekent, ben ik boos? Nee, dat niet. Ik ben vooral geschrokken. Maar was ik boos tijdens die seconde of voelde ik plezier? Wat voelde ik eigenlijk? Ik probeer het terug te halen maar het is vluchtig en ongrijpbaar en toch stopt het mij niet van erover te piekeren.<\/p>\n
\u201cWat denk je?\u201d vraag je mij. \u201cNiks\u201d, lieg ik. Je weet wel dat ik lieg want daar ben ik niet zo goed in maar je accepteert dat ik niks wil zeggen en laat me verder met rust. Ik lieg omdat zeggen dat ik je net in mijn gedachten vermoordde, waarschijnlijk meer problemen geeft dan het oplost. Ik ben bang voor je reactie en schaam me enorm.<\/p>\n
Ik vraag me af of gek worden zo begint. Of mensen die plotseling iemand vermoordden ook eerst zulke gedachten hadden. Zal er een moment komen dat ik me niet kan beheersen en precies doen wat ik denk? Ik denk niet dat ik zou kunnen leven met zoiets op mijn geweten maar misschien kan me dat tegen die tijd wel niks meer schelen.<\/p>\n
De komende dagen ontwijk ik je, want zodra ik je zie moet ik eraan denken. Ook bij anderen blijf ik zo veel mogelijk op de achtergrond, ik ben immers niet helemaal zeker dat anderen veilig zijn bij mij. Ik werk hard om zulke gedachten maar niet te denken maar dit lijkt ze alleen maar uit te nodigen waardoor er nog meer gedachten volgen. Ik heb een hele tijd nodig zonder enge gedachten, wil ik weer wat vertrouwen in mezelf krijgen.<\/p>\n
Deze periodes van zulke gedachten gebeuren me niet heel vaak maar \u00e9\u00e9n enkele gedachte is genoeg om dagen of weken van slag te raken.<\/p>\n
Bovenstaande blog verhaalt hoe angstig en onzeker indringende gedachten (intrusies) met agressieve inhoud je kunnen maken.<\/p>\n
Iedereen heeft wel eens zulke voorstellingen, maar bij sommige mensen zijn ze wellicht sterker of komen ze vaker voor of reageren mensen er angstiger op. Soms kan het dan tot een obsessie worden, soms zelfs zo erg dat mensen gaan twijfelen of ze misschien iets ook echt gedaan hebben (false memory OCD). Het boek Het duiveltje van de geest van Lee Baer gaat over dit soort beelden. Het zijn geen impulsen of verdrongen wensen.<\/p>\n
Het kan heel kwellend zijn. Vaak is het goed om hulp te zoeken bij een therapeut die deze dwangvoorstellingen herkent<\/p>\n","protected":false},"featured_media":1164,"parent":0,"template":"","meta":[],"tags":[97,32],"ervaringsverhalen":[74,76],"acf":[],"yoast_head":"\n