Controleren – ook jaren later. Hoe moet ik hiermee omgaan?

Beste Menno,

Dank voor je boek Vals alarm.

Ik herken zoveel. Zodra ik het open sla moet ik al huilen.

Ik leef al ruim 25 jaar met dwang. Rond mijn 18e/19e begon het en als ik terugdenk had ik als kind ook al allerlei trekken, maar niet zoals ik ze later ervoer.

Mijn ding is controleren; ik zie iets en moet onthouden hoe het eruit ziet; voedsel, kentekens, mensen op straat en dan met name of ze een bril op hebben, wc papier (hoeveel vellen en hebben ze een hoekje van het vorige vel), wolken en ga zo maar door.

Ik heb behandeling gehad toen ik rond mijn 30e helemaal verstrikt raakte in iets wat ik gecontroleerd had en vervolgens niet meer wist. Het ging/gaat over een plaatje op een luier van mijn oudste zoon. Hij was toen 3 maanden oud, we gingen naar Texel en ik bedacht me; hè, zat er nu een luier met een vosje bij de vieze luiers. Dus ik naar boven en in de zak met vieze luiers kijken. Nee, geen vosje maar wat ik wel zag was dit: kipjes, kipjes en konijntjes.

Ok, we konden op vakantie. Nog niet halverwege begon het; hè? Ik zei konijntjes maar er zijn twee verschillende luiers met konijntjes, welke zag ik? De container stond aan de weg en zou leeg zijn bij terugkomst. Ik ben het hele weekend druk geweest met de luier en welke het geweest kon zijn. Die met konijntjes of die met dat ene konijn, met een wortel?

Gek, in deze tijd betrok ik mijn vriend er nog niet zoveel bij. Ik heb dit weekend dus alleen doorstaan met mijn gedwang.

Dit was in 2007. In 2010 kreeg ik over dit voorval zo’n heftige angst, ik ben er al die jaren in meer of mindere mate mee bezig geweest maar ineens, rond december 2009 knalde hij er ineens in; gedachten als; je weet gewoon niet welke luier het is. (Soms hielp het als ik er op een gegeven moment een draai aan gaf en dan kon de dwang me met rust laten). Niet met deze; ik dacht dat ik gek werd. Ging met de gedachte van niet weten naar bed en stond er mee op.

Opnieuw in contact met de therapeuten. Niets hielp, mijn psycholoog noemde op een gegeven moment dagbehandeling. Ze geeft me op dacht ik. Ik heb in deze tijd echt gedacht; als dit niet veranderd wat dan? Dan wil ik dood, nou ja, niet dood maar hier vanaf. Inmiddels was ik met de huisarts bezig met fluoxetine. Uiteindelijk met een dosering van 60 mg kwam een keerpunt. Dat teflon gevoel zoals een patiënt van je het noemde.

Ik leefde weer.

Inmiddels is het bijna 14 jaar later. Ik heb nog een dochter gekregen, met bijna 10 jaar leeftijd verschil. De angst voor luiers zit er nog altijd in.

Vorig jaar zijn mijn vriend en ik uit elkaar gegaan na 22 jaar.  Ik slik nu dagelijks 20 mg fluoxetine, mijn onderhoudsdosering zoals ik deze noem. Na de bevalling van mijn dochter heb ik weer een crisis doorgemaakt. Ik moest stoppen met borstvoeding toen ze 6 maanden oud was. Ik denk en hoop altijd nog dat het beter wordt. In grote lijnen is dat ook zo. Ik werk, heb dit jaar een opleiding afgerond. Heb de stap genomen weg te gaan bij mijn vriend, met zeer gemixte gevoelens. Ik hou van hem maar mis iets. We zijn nu bijna een jaar verder. Ik merk dat op dit moment de dwang weer een grote rol speelt en je raad het al; die verdomde luier!

Had je maar niet moeten kijken zeggen mijn gedachten. Dan was nu alles goed! Hier gaat mijn vraag over Menno.

Hoe ga ik hier mee om? Het is bijna 18 jaar geleden! Dit maakt me angstig en wiebelig en ondertussen weet ik ook dat het ondanks alles best ok met me gaat. Ik zou willen dat de dwang niet zo’n grote rol speelt in mijn leven. Het is enerzijds die luier en anderzijds houdt het gecontroleer van alles wat ik hierboven beschrijf niet op.

Moet ik mijn medicatie ophogen? Ik voel me op dit moment somber en moedeloos. Ik weet dat ik dit vaker heb rond vakanties, wanneer structuur wegvalt. Helemaal deze eerste vakantie zonder mijn ex. Onze dochter heeft het op dit moment ook moeilijk met de scheiding. Mist met name papa heel erg. Dat maakt me verdrietig. Kortom een hoop triggers, ik weet het.
Fijn als je nog iets hebt waar ik op kan herkauwen. Ik heb behoefte aan hoop!

Dank voor jouw openhartigheid.