Afblijven!

Anoniem

Wanneer is het begonnen?

Als 2 of 3 jarige begon het met het lospeuteren van het behang. Het echte skin-picken begon als kind. Ik krabde aan heel mijn lijf maar m.n. op de armen en in het gezicht.

Er was een sterke toename rond mijn puberteit. Ik probeerde de huidbeschadigingen met make-up weg te werken maar dat bleek toch onvoldoende: voor mijn opleiding liep ik stage op basisscholen en maakten de kinderen opmerkingen en vroegen of ik waterpokken had gehad.

Heb je ooit tics gehad of komt dat voor in de familie?

Nee, geen tics. Wel weet ik dat mijn moeder ook skin-pickte, maar minder erg. Zij friemelde verder voortdurend aan haar kleding. Ik zie mijn skin-picking niet als een overnemen van haar gedrag.

Wel herinner ik me nog , dat toen ik een kleuter was mijn broers en zussen al pubers waren en last hadden van acné. Ik vond dat toen ontzettend vies. Misschien dat dat van invloed is geweest op het ontstaan van mijn skin-picking.

Was het skin-picking gedachteloos of meer van het Just Right Feeling type?

Beiden. Het begon altijd met een gevoel van viezigheid die er uit moest, dat het “niet goed” was en ik geen oneffenheden aan mijn huid kon verdragen. Eigenlijk weet je wel dat het krabben het er niet beter van zal maken, eerder erger, en toch ben je van te voren overtuigd dat het zal helpen. Nadat het op deze manier begon, liep het over in een gedachteloos pulken waarbij ik in een soort trance raakte. Dat kon ook gebeuren tijdens bezigheden zoals lezen en het juist een soort prettig, rustgevend gevoel gaf. Als er niets meer aan de huid te krabben was, ging ik over op haren trekken, maar niet de hoofdharen.

Hoe erg hield het je bezig?

Het lukte me altijd nog op het nippertje om op afspraken te komen. Zeker bij verplichtingen zoals school en werk. Maar vermaak, zoals uitgaan, naar het zwembad of de sauna gaan, vermeed ik uit schaamte. Ik droeg ook vaak lange mouwen. Op zijn ergst was het elke dag 1 tot 1,5 uur. Het laatste jaar is dat enorm verminderd.

Hoe ben je ervan afgekomen?

Ik las een artikel waarin iemand beschreef hoe skin-picking haar gezicht had beschadigd. Dat maakte dat ik er echt iets aan wilde doen.

Ik heb me aangemeld bij een polikliniek skin-picking maar daar vonden ze de klachten van Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) teveel op de voorgrond stonden. Toen heb ik daarvoor hulp gezocht. In die behandeling is de skin-picking niet aangepakt. Mijn therapeut was bang, dat succesvolle behandeling daarvan zou kunnen leiden tot opnieuw optreden van zelfbeschadiging (automutilatie), waarvan in het verleden sprake geweest is. Zelf was ik daar minder bang voor. Automutilatie ligt al lang achter me.

Bovendien vind ik automutilatie en skin-picking echt twee verschillende dingen. Ze geven beiden wel een soort verlichting, maar bij skin-picking ontstaat na verloop van tijd irritatie. Je wilt dan wel stoppen, maar dat lukt niet. Soms helpt een prikkel van buiten af, zoals de hond die blaft, als je al een uur in de badkamer staat. Daar is bij automutilatie geen sprake van.

Uiteindelijk kwam ik op het idee om eens te kijken of een schoonheidsspecialist me niet zou kunnen helpen. Ik vond eentje in de buurt, die heel begripvol en behulpzaam was en me al snel geruststelde dat er met mijn huid niets mis was maar “dat ik er van af moest blijven”. Door haar begripvolle en praktische houding, haalde ik hieruit juist een steun.

Ze gaf goede tips om bijvoorbeeld een vettige crème te gebruiken die krabben onprettig maakt. Of juist een spray, waardoor ik niet met mijn handen aan mijn huid hoefde te komen. En wat erg hielp was dat ik meteen kon langskomen, als er ergens iets was. Dus als ik een puistje dacht te zien opkomen, dan keek zij er even naar. Op die manier lukte het uitstellen steeds beter. Ook benoemde zij wat er wél mooi aan mij en mijn huid was.

De meer gedachteloze, trance-achtige vorm van skin-picking ging ik tegen door mezelf steeds te herinneren “afblijven!” waardoor het dan meestal bleef bij maar één wondje openkrabben. Ook hielp het om spiegeltjes en pincetten die normaal gesproken overal in huis lagen, nu alleen nog maar toe te staan in de badkamer.

In mijn omgeving kende ik verder niemand met deze klachten. Ik heb ook erg lang niet geweten dat deze klachten onder obsessief-compulsieve klachten vallen.

Merk je nu nog momenten waarop de drang toeneemt?

Hormonale schommelingen rondom de menstruatie geven veel onrust omdat de huid dan ook onrustig wordt. Dat zijn dus moeilijke dagen. Daarbuiten zijn tijden van stress lastig, omdat de wilskracht om niet te krabben dan afneemt.

Heb of had je last van andere psychische klachten, als je die wil vertellen?

Naast de PTSS heb ik ook last van depressie waarvoor ik antidepressiva gebruik. Als ik deze een dag vergeet, of eens wilde afbouwen, merkte ik acuut een toename van depressieve klachten. Dat doe ik dus ook niet meer.