De eenzaamheid van seksuele dwanggedachten

Geschreven door G. Willems

Zoals in mijn vorige blog te lezen is, heb ik sinds jongs af aan last van depressies, angst- en dwangklachten. Klachten zoals smetvrees, handen wassen, rituelen, stappen tellen en getallen. Maar ook veel nare beelden over zelfmoord plegen en dierbaren geweld aandoen. Deze dwanggedachten (intrusies) betekenen niet dat ik die dingen wil doen; ik ben juist bang dat ik ze ga doen.

Toen mijn vriendin zwanger werd, namen de klachten enorm toe. Ook de intrusies werden heviger. Als man heb je ’s morgens soms een erectie, dit is normaal. Maar één keer werd ik wakker na een droom over ons ongeboren kindje en zag ik de erectie als bewijs dat ik dan wel pedofiel moest zijn. Als ik alleen al aan het kindje en de naderende geboorte dácht, werd ik angstig dat ik dan dus misschien toch een pedofiel zou zijn.

Omdat de beelden zo echt voelen, durfde ik op een gegeven moment niet meer naar buiten. Ik was volledig van de buitenwereld afgesloten en lag alleen nog maar in bed. Omdat dit iets is wat je absoluut niet tegen anderen durft te vertellen, was de eenzaamheid misschien nog wel het ergste.

Ik werd zo depressief, angstig en suïcidaal dat in de tijd dat mijn vriendin zwanger was ik opgenomen moest worden op een psychiatrische afdeling. Daar kreeg ik de diagnose OCD. Dat was 9 jaar nadat het begonnen was. Na deze opname ben ik gestart met een rTMS behandeling, die een heel goed effect heeft op mijn problematiek.

Vele psychiaters en psychologen hebben me gerustgesteld dat het mijn OCD is die me zo laat denken. Dat ik geen angst hoef te hebben omdat ik geen pedofiel ben.

Ook leerde ik van de psycholoog dat het normaal is en veel voorkomt dat moeders en vaders soms een seksuele prikkeling krijgen door aanrakingen met hun kindje. Deze spontane lichamelijke reactie heeft niets te maken met seksuele verlangens t.o.v. het kind.

In het begin had ik nog veel geruststelling nodig van de therapeut. Zij moedigde me aan om voor te stellen wat mijn volwassen kant zou zeggen om mezelf gerust te stellen. In het begin kon ik nauwelijks onderscheid zien tussen de intrusies en mijn volwassen kant. Dat was een heel proces waarin ik gaandeweg steeds beter ben geworden, waardoor een lichamelijke reactie nu ook gewoon weer verdwijnt.

Dankzij de rTMS en cognitieve gedragstherapie (CGT) heb ik mezelf leren kennen en krijg ik handvatten mee hoe ik kan omgaan met mijn aandoening maar ook met de teleurstelling dat het nooit helemaal weg zal zijn. Toch zie ik de toekomst rooskleuriger in dan vroeger.

Het is belangrijk om over je problemen te praten. Het helpt in te zien dat je niet gek bent, niet alleen bent en dat er een andere uitweg is dan zelfmoord, waartoe sommigen helaas gedreven worden.

Een goede band met je behandelaar is cruciaal om je schaamte te overwinnen en deze dingen aan te gaan. De steun die ik van mijn vrouw, moeder, grootmoeder, familie en vrienden heb gehad, is heel erg belangrijk (geweest). Ook het gevoel dat mijn grootvader, die 4 jaar geleden overleden is, me blijft helpen, geeft me het vertrouwen dat ik nodig heb!

Reactie Menno Oosterhoff

Ontzettend dapper om over dit onderwerp open te durven zijn. Indringende gedachten over vreselijke dingen die je zou kunnen doen zijn een hele nare vorm van obsessies. De schaamte hierover is vaak enorm. Pas als deskundigen je uitleggen dat dit soort indringende gedachtes/stoorzenders een vorm van dwang zijn, kun je leren er meer ontspannen mee om te gaan. Dan flitsen ze weer door je heen in plaats van dat ze maar blijven rondzingen omdat je helemaal verkrampt bent. Intrusies zijn geen wensen, maar voorstellingen van impulsen, die je juist niet wilt doen.

Zie voor meer informatie de pagina Intrusies en de blogs Seks met dieren, Waarom denk ik zulke vreselijke dingen en Je baby uit het raam gooien.