Dokter, ik heb perfectionisme

Geschreven door Youri

Op het moment dat ik dit typ, gaat er maar één ding door mijn hoofd: “Dit wordt niks aangezien ik mijn blogs nooit perfect zal kunnen krijgen. Ik zal eeuwig blijven twijfelen aan de opbouw, de woordkeuze, de lijn met volgende blogs, de manier van schrijven, de titel en dan weet ik nog niet eens of ik me wel wil gaan uitdrukken in tekst of dat ik dit eigenlijk helemaal niet moet doen en mijn camera moet pakken om het allemaal in beeld te brengen.” Dat is immers mijn hobby, filmen. Wat zegt het dan eigenlijk dat ik nu een blog schrijf? Is dat dan niet iets waar ik voor moet waken, dat ik gewoon mijn grootste hobby over het hoofd zie? Of misschien moet ik zelf een site beginnen waar ik dan blogs op zet en dan beheer ik hem zelf. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in, maar het gaat erom dat het misschien wel het ultieme zou kunnen zijn.

Dit is zo ongeveer een begin van een denksessie zodra ik iets wil gaan doen. Gelukkig is er heel veel dwang weg, maar deze irriteert enorm. Het constante willen optimaliseren van alles maakt me ongelooflijk moe en zet mijn passies om in wanhoop. Het begint ermee dat ik zin heb om deze blog te schrijven, maar met bovenstaande gedachten is daar uiteindelijk niets meer aan. Daarom heb ik me voorgenomen om alles wat ik de komende tijd in mijn blogs ga zetten imperfect laat. Ik zal immers toch nooit, maar dan ook echt nooit het gevoel ervaren dat ik er uit heb gehaald wat erin zat.

Het is niet eens zo dat ik onzeker ben over wat ik doe. Ik heb geen minderwaardigheidscomplex, maar ik ga wel constant de concurrentie aan met anderen in alles wat ik doe. Mocht er geen ander zijn die doet wat ik doe en het dus helemaal geen wedstrijd is, dan concurreer ik gewoon met mezelf. Daar komt dus geen einde aan. Al die prestatiedruk, en dat terwijl ik helemaal niet fanatiek ben. Als ik sport, wil ik anderen liever laten winnen, dus je kunt niet zeggen dat ik altijd beter wil zijn dan anderen. Het enige wat ik wil is een perfect leven. Niet alleen voor de buitenwereld, maar vooral voor mezelf. Des te meer frustreert het dat ik heus wel weet dat het echte genieten schuilt achter het volledig loslaten van de drang te willen presteren. Als ik me inbeeld dat ik de rest van mijn leven niets hoef en alleen maar met geitenwollen sokken op de bank mijn familie in “The Sims 4” hoef te verzorgen, dan voel ik al ontspanning optreden. Geitenwollen sokken zeg ik dan meer voor de vorm omdat ik namelijk strikt en obsessief veganistisch ben. Ook weer een voorbeeld van het nastreven van een ideaal. Maar ook het luieren op de bank met “nep” geitenwollen sokken zonder enige ambitie in je leven is een uiterste waar ik niet gelukkig van word.