Een verstopper

Iemand zei pas tegen mij: “Jij bent er wel maar je bent er niet. Zet jezelf in het licht door jezelf in gedachten drie keer zo groot te maken, want je mag er zijn!”.

Ik stel me vaak onzichtbaar op. Ik wil niet onopgemerkt blijven omdat ik anonimiteit prettiger vind. Als kind bloosde ik snel. Op school werd ik daarmee gepest. Daardoor werd het blozen erger en voelde ik me nog ellendiger .

En als je, zoals ik, last heb van TTM (Trichotillomanie) en er soms kale plekken zichtbaar zijn, dan verstop je je soms liever. En daar ben ik heel goed in geworden.

Ter introductie vertel ik hieronder stapsgewijs wat ik ondernomen heb tegen de dwang, vanaf mijn 13^e tot 49^e (huidige) levensjaar.

Ik heb nu 36 jaar last van dwang. Het is gedurende een jaar of 8 voor ongeveer 95% weggeweest. En door mijzelf aan te melden bij dwang.eu zet ik een stap in mijn zelf-acceptatieproces.
Rond mijn 13^e, toen TTM zich ontwikkelde, dacht ik de enige te zijn in de wereld met dit rare gedrag. Een enkel bezoek aan de huisarts (mijn ouders namen me mee) leverde niets op. Tot mijn ex-partner psychologie ging studeren en de term bij toeval tegenkwam. Gelijktijdig kwam het internet op. Er ging een wereld voor me open, er was een naam voor en ik was niet de enige in de wereld! Wat een ontdekking en bevrijding. Ik vond een wetenschappelijk artikel van wel 50 pagina’s op een Amerikaanse site. In Nederland was nog niets te vinden. Mijn psychiater wilde het document graag hebben, hij had nog niet eerder een TTM-cliënt gehad. Ik startte met cognitieve therapie maar dat heeft bij mij niet het beoogde effect gehad. Mogelijk kwam dat ook doordat ik geen verbinding voelde met mijn toenmalige psychiater. Na een klein jaar ben ik ermee gestopt omdat ik geen resultaat zag.
Ik ben, na een aantal jaar niets te hebben ondernomen, gegaan voor een haarwerk. Moest wel want ik kon de kale plekken met mijn staart niet meer bedekken. Het was een “toupet op maat” om de bovenkant van mijn hoofd, mijn probleemgebied, te kunnen bedekken. Dat maakte dat ik mijn haar weer los kon dragen. Een haarwerk van echt haar uit India. Ik heb er meerdere gehad. Ze blijven een jaar mooi en dan is het weer tijd voor een nieuwe.
Dat was een bevrijding. Ook al zag ik dat mensen wel iets aan mij zagen. Misschien zagen ze wel dat ik een haarwerk droeg en dat maakte me enerzijds onzeker, maar anderzijds maakte het me niet uit.
Wat mij hielp was letten op mijn voeding; geen suiker! Toen ik me verdiepte in het John Kender dieet ben ik me er bewust van geworden dat voeding voor mij een trigger was. En sporten om ’s avonds niet bij de tv of computer te zitten maar afleiding te vinden werkte ook. Die combinatie maakte dat het jaren goed is gegaan. Ik kon ook afscheid nemen van mijn haarwerk en ben een jaar of 10 voor 95% “dwang vrij” geweest. En misschien speelde ook het ouder worden mee omdat dan de hormonenhuishouding verandert?
Mindfulness: het laatste jaar is de dwang weer terug omdat er een opeenstapeling van stress in mijn leven kwam en nog steeds aanwezig is. Blijkbaar is dwang dan toch nog de enige uitweg voor me. Dagelijks neem ik tijd om te mediteren om bewust te zijn van mijzelf bij voorkeur met natuurgeluiden of singing bowls op de achtergrond of ik zoek een hypnotherapie filmpje op You Tube.
Onlangs heb ik de intakefase afgerond en ben in afwachting om VERS training te volgen, gebaseerd op het ‘pannetjesmodel’ van Nancee Blum. Een groepstraining waarbij emoties voorgesteld worden als pannetjes waarin de oplopende emoties steeds meer gaan borrelen en uiteindelijk overkoken. Dit biedt alle betrokkenen een eenvoudige en tot de verbeelding sprekende taal rond emoties, met pannetjes van 1 tot 5 waarbij men in 1 rustig is en in 5 overkookt. In het VERS programma leer ik wat ik kan doen om oplopende emoties beter te hanteren.