Heb ik wel dwang?

Ik heb een dwangstoornis. Dat geloof ik echt. Al best lang ook. En toch….
Is het wel echt zo?

Ik heb helemaal geen zichtbare dwanghandelingen, dus waarschijnlijk doe ik alsof. Ik heb af en toe wel merkbare dwanghandelingen, maar dan doe ik al helemaal alsof. En ook al zou ik wel echt een dwangstoornis hebben, waarom wil ik anderen er dan mee belasten? Iemand die echt dwang heeft twijfelt er niet zo erg aan. Iemand die goede intenties heeft twijfelt dáár niet zo erg aan. Iemand die niet liegt, weet echt wel zeker dat die niet liegt.

De laatste tijd durf ik af en toe wel te zeggen dat ik een dwangstoornis heb. Maar als dat eenmaal is gelukt, slaat de twijfel toch meteen weer toe. Dat ging eigenlijk veel te makkelijk. Misschien twijfelde ik wel helemaal niet of ik dwang had. Misschien deed ik alsof ik twijfelde om onterechte aandacht en erkenning te krijgen. Misschien deed ik alsof ik twijfelde, zodat mijn geweten het liegen over het hebben van een dwangstoornis niet in de weg zat. Volg je het nog?
Het continu twijfelen aan je eigen integriteit is vermoeiend. Dat zeg ik alleen maar om medelijden op te wekken. Er zijn zeker momenten geweest dat ik me er maar bij neerlegde. Toen ik ontzettend twijfelde of ik geen narcist was, lukte het echt niet om mezelf gerust te stellen, dus heb ik me er uiteindelijk maar bij neergelegd dat ik inderdaad een narcist was. Dat zeg ik alleen maar om te zorgen dat niemand door heeft dat ik echt een narcist ben, of zodat niemand me daarvan kan beschuldigen. Ondertussen is die twijfel grotendeels overgegaan, maar zijn daar weer nieuwe voor in de plaats gekomen. Vorige week nog was ik er écht van overtuigd dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis had. Dat heb ik ook. En ook al is dat niet zo, denk ik nou dat ik beter ben dan mensen die dat echt hebben? Die mensen hebben een hartstikke zware psychische ziekte en ik gebruik dat maar even als voorbeeld van mijn bedachte stoornis. Ik ben ervan overtuigd dat BPD één van de meest belastende psychische ziektes is, dus ik wil hiermee echt niets slecht zeggen over mensen die daar wél onder lijden. Mijn omgeving vindt echter (geloof ik, hoop ik) niet dat ik daar tekenen van vertoon. Tóch kan ik die twijfel niet van me af zetten.

Het gevoel dat ik anderen manipuleer is eigenlijk altijd aanwezig. Dat is echt heel vervelend. Het zorgt er ook voor dat ik me in contact met anderen vaak wat afsluit en niet te veel over mezelf deel. Dat doe ik helemaal niet. Dat zeg ik alleen maar om aandacht te krijgen. Dat gevoel dat ik ze om de tuin leidt is vaak zo sterk, dat ik de neiging heb om me compleet uit hun leven terug te trekken. Dan kan ik tenminste geen schade meer doen. Gelukkig heb ik niet vaak de kracht om dat ook echt te doen, en kan ik af en toe best wat over mezelf delen. Maar het gevoel dat ik slecht ben, gaat eigenlijk nooit weg.

Het schrijven van dit stukje is natuurlijk ontzettend uitnodigend voor die twijfels. Dit is hét hoogtepunt van het gebruiken van een stoornis die ik niet heb om aandacht te krijgen die ik niet verdien. Maar juist daarom lijkt het mij goed om dit te delen. Hopelijk kan al dit (hopelijk) onzinnige getwijfel toch ergens goed voor zijn.