Ik moet mijn spieren aanspannen!

Geschreven door Laura

Ik moet dit doen, want anders… Dat is de gedachte die steeds weer de kop opsteekt. Elke uur van de dag ben ik meerdere keren bezig met mijn dwang, met mijn gevecht tegen die dwang. Want dat is wat het is en ook blijft.

Mijn dwang begon toen ik in de pubertijd zat. Een tijd waarin ik veel gepest werd. Ik had weinig controle over de dingen die gebeurden in mijn jeugd. Het enige waar ik wel controle over had, dat was en is mijn eigen lijf.

Die controle werd mijn dwang en die dwang heeft mij heel veel ellende gebracht.

Toen ik vorig jaar in de Marina de Wolf kliniek in Ermelo kwam, kreeg ik daar in het eerste gesprek met mijn behandelaar te horen dat ze nog nooit te maken hadden gehad met mijn vorm van dwang. Een echt goede binnenkomer voor mij was dat niet, want dan ben je dus echt een apart geval. En dat voelde ik me vanaf ongeveer mijn pubertijd al. Ik was anders dan anderen, deed anders dan anderen en dat werd nu dus nog eens duidelijk bevestigd.

Inmiddels weet ik wel dat over mijn vorm van dwang inderdaad niet zoveel bekend is. Juist daarom geef ik er openbaarheid aan.

Mijn vorm van dwang ligt in een vorm van controle, maar ook in het perfectionisme. Ik span mijn spieren dwangmatig aan om ongelukken en ziektes te voorkomen bij mijn dierbaren. Een soort “magisch denken” dus, want natuurlijk kan ik door het aanspannen van mijn spieren er niet voor zorgen dat mijn man geen ongeluk krijgt of mijn kinderen de griep niet zullen krijgen.

Daarnaast focust mijn dwang zich sowieso heel erg op mijn lichaam. Ik wil kunnen bewegen hoe en wanneer ik dat wil. Ik span mijn spieren aan, omdat ik bang ben dat mijn spieren knappen of scheuren als ik dat niet doe. Maar dat is natuurlijk de omgekeerde wereld want met wat ik doe zorg ik júist voor scheurtjes in spieren. Bovendien doe ik mezelf er ook veel pijn mee.

In Ermelo ben ik begonnen met het uitstellen van mijn dwang in oefeningen. Eerst alleen in de kliniek, maar later ook thuis. Want thuis is waar mijn gezin is en waar mijn dwang heel erg aanwezig is. Zo probeerde ik het uitstellen bijvoorbeeld tijdens het voorlezen van mijn kinderen, want dan had ik sowieso al afleiding. Maar wat een crime was dat zeg! Echt een gevecht en wat heb ik er moeite mee gehad om deze oefening te doen. Ik wil namelijk dat mijn kinderen niets weten van mijn dwang en er zo min mogelijk van meekrijgen. Dat bracht dan ook weer extra spanning met zich mee, want het was niet te doen om hun mijn gevecht niet te laten merken.

Maar het is me gelukt en uiteindelijk heb ik het gepresteerd om het aanspannen zelfs een uur te kunnen uitstellen. Ik was zo trots op mezelf! En dat is voor mij echt heel wat. Trots op mezelf zijn, dat is iets wat ik heb moeten leren. Ik vond mezelf echt niets waard en ik kreeg het woord trots nooit over mijn lippen. Maar nu weet ik wel hoe het woord trots te schrijven, en wat ben ik daarmee al gegroeid!

In mijn blogs wil ik graag meer vertellen over mijn vorm van dwang en hoe deze van invloed is op mijn gezinsleven, sociale contacten en werk.

Naast de dwang heb ik ook nog ADD (Alle Dagen Druk), wat er voor zorgt dat ik vaak in mijn eigen wereldje zit. Mijn dwang weet daar precies de openingetjes in te vinden en te gebruiken. Er zullen meer mensen zijn die naast dwang nog ergens last van hebben. Mijn gevoel zegt dat ik door een kijkje in mijn leven te geven, ook die mensen steun in hun gevecht. En dat doe ik maar wat graag…