Als ik zo twijfel, moet dat toch iets betekenen?

Geschreven door Eva

Eindelijk was het zover: mijn stage vol nieuwe avonturen in Antwerpen kon beginnen. Vol gezonde spanning en enthousiasme ging ik als achttienjarige de ervaring aan. Wat de belevenis uit mijn leven zou moeten worden, werd al snel een donkere periode in mijn leven.

Al snel kon ik niet meer genieten van mijn tijd in Antwerpen door de steeds opnieuw terugkerende nare gedachten en twijfels over mijn relatie, iets waar ik voorheen geen last van had gehad. Natuurlijk twijfelt iedere jonge vrouw wel eens aan haar relatie, zeker wanneer je al vanaf je zeventiende serieus met je relatie bezig bent. “Er waren zoveel andere dingen te zien in de wereld” of “Je moet nog helemaal niet vast zitten”, werd er regelmatig om mij heen geroepen. Maar mijn gedachten werden erger en erger totdat ik geen andere uitweg meer zag dan de relatie te beëindigen.

Op dit punt had ik door mijn kwetsbare situatie onbewust een dwangstoornis ontwikkelt. Helaas was ik mij hier niet van bewust, ik wist niet eens wat een dwangstoornis was.

Één van de dingen die ik deed was de hele dag bewijzen zoeken waarom ik mijn vriend nog: leuk vond, van hem hield en of ik wel bij hem moest blijven. Hoe meer bewijzen ik zocht, hoe harder de twijfel terug kwam. Helaas heb ik op dat moment mijn relatie verbroken. Want als je zo erg twijfelt over een relatie, dan moet er wel iets niet goed zitten. Of misschien was ik er nog wel niet aan toe?

Op het moment dat ik steeds somberder werd en meer last kreeg van nare, ongewenste en hardnekkige gedachten nam ik contact op met een psycholoog.

Zij opende mijn ogen en vertelde mij dat ik leed aan een dwangstoornis met sombere klachten. Ze legde me uit dat ik last had van dwanggedachten en dwanghandelingen, net zoals een persoon met smetvrees. Ik had de dwanggedachten gerelateerd aan mijn relatie. Ik voelde een golf van opluchting door mij heengaan: mijn relatie was dus niet het probleem, maar mijn obsessieve twijfel!

Vanaf het moment dat ik terug was in Nederland heb ik eenmaal per week ambulante therapie gevolgd in combinatie met medicatie. Omdat ik te weinig vooruitgang boekte, werden de therapiesessies uitgebreid naar tweemaal per week. Helaas haalde dit ook niets uit en had ik intensievere therapie nodig.

Tot op de dag van vandaag ben ik in dagbehandeling bij VUmc GGZ inGeest. Hier volg ik twee dagen per week intensieve therapie. Ik voel mij ontzettend op mijn plek, het is zo fijn om eindelijk erkenning te vinden binnen een groep. In therapie leer ik om mijn gedachten niet serieus te nemen en ze als treinen te zien. Ik sta op het perron en laat ze rustig voorbij komen.

Gelukkig heeft mijn vriend ontzettend veel geduld met mij en is hij me nooit uit het oog verloren. Ondanks dat ik de relatie heb verbroken, waren we snel weer samen. Ik merkte dat ik niet zonder hem kan en dat ik dit ook zeker niet zou willen. De twijfels kwamen door mijn dwangstoornis.

Photo credit: Joël Oosterhoff