De langsrazende OCS-trein

Geschreven door Dennis

Achteraf, als wij samen terugkijken op de afgelopen jaren, is het voor ons allebei een raadsel dat we het nooit hebben gezien. Waarom ik nooit bij toeval de juiste zoekterm ingevoerd heb in Google, zodat ik zou stuiten op ‘obsessief-compulsieve stoornis’, in plaats van op een forum waar mensen zich afvragen of ze echt HIV kunnen oplopen door het aanraken van een deurklink. Dat kan namelijk helemaal niet, maar als deze gedachte onrust veroorzaakt in je hoofd kan het dus zijn dat je last hebt van dwanggedachten.

De juiste zoekterm

Mocht je op dit blog komen naar aanleiding van een angst om HIV, hepatitis of een andere besmettelijke ziekte opgelopen te kunnen hebben door een handeling die enkel in jouw hoofd bedreigend is, dan heb je meer geluk dan ik in de afgelopen 10 jaar heb gehad. Dan heb je namelijk nu de kans om verder te lezen op deze website en jezelf de vraag te stellen: “Is mijn angst wel echt en heb ik misschien ook andere dwanggedachtes?” Dan kun je jezelf veel ellende besparen.

Ja, ik gebruik expres de woorden ‘HIV’, ‘deurklink’, ‘angst’, en weet je wat: laten we ook ‘handen geven’ en ‘pleister’ nog noemen. Dat zijn namelijk de zoektermen die ik de afgelopen tien jaar in Google heb ingegeven in de hoop een antwoord te vinden op de vragen in mijn hoofd.

Mogelijke antwoorden heb ik in al die jaren meer dan genoeg gevonden, alleen gaven ze tot mijn verbazing geen berusting voor de gedachten in mijn hoofd.

Minder vragen door minder te zoeken naar antwoorden

Pas nu ik eindelijk weet dat die vragen in mijn hoofd ontstonden door een dwangstoornis en ik heb geleerd dat ik deze stoornis juist het hoofd kan bieden door niet meer te zoeken naar de antwoorden, beginnen ook de vragen af te nemen. Wordt de situatie langzaam makkelijker om mee om te gaan, voor zowel mij als mijn omgeving. ‘Mijn omgeving’ omvat in deze enkel mijn meest directe omgeving, namelijk: mijn vrouw. Zij hoeft niet meer twaalf keer per dag dezelfde vragen te beantwoorden (“Wat is dat?”of “Kan dat kwaad?”).

Natuurlijk zijn de vragen niet helemaal weg en is de twijfel niet helemaal weg, maar het is draaglijk geworden en het belemmert mij niet meer in mijn leven.

Ik kan de OCS-trein soms langs zien razen, maar laat mezelf niet meer mee grijpen.