De zoektocht bij angst en dwang in het gezin

Geschreven door Thea van Bodegraven

Tien jaar geleden bleek dat angst en dwang een grote rol speelden in ons gezin. Eerst bij onze zoon van negen en later bij mijn man werd OCS vastgesteld. Op mij heeft dit veel invloed gehad. Naaste zijn van iemand met een angst- of dwangstoornis betekent vaak dat je meegaat in het vermijden van situaties of gaat ‘meedwangen’.

In mijn geval betekende het dat ik veel moest geruststellen en veel moest wachten totdat handelingen uitgevoerd waren. En ook al wist ik dat het vreemd was, ik deed het met een liefdevolle intentie omdat anders de angst groter werd.

Meedwangen

Voor mij is het een enorme zoektocht geweest om te ontdekken wat mijn aandeel was en hoe ik – liefdevol – kon ontsnappen aan het vermijden en meedwangen.

Een zoektocht naar serieus genomen worden, naar hulp voor mij, naar een luisterend oor. Een confronterende zoektocht omdat ik erachter kwam dat wat ik deed niet had geholpen.

Achteraf ben ik 18 jaar meegegaan in het meedwangen en vermijden. Altijd op eieren lopen. En hoewel ik wist dat de angst niet klopte, ik paste me er telkens weer aan aan. Hoe slecht gaf ik mijn grenzen aan!

Toen de diagnose bij onze zoon werd gesteld, werd – eindelijk – ook duidelijk wat mijn man, ook al van jongs af aan had. Onze zoon heeft een goede cognitieve gedragstherapie gehad. Mijn man moest over een behoorlijke drempel, maar is ook in therapie gegaan. En ik? Ik was ontzettend boos. Dat niet eerder de goede diagnose was gesteld, dat ik er zo lang in mee was gegaan, boos… op mijzelf.

Hulp voor de naaste

Als kind was ik al een binnenvetter, gewend om veel verantwoordelijkheid te dragen en mij aan te passen. De schaamte over de angst en dwang in mijn gezin was groot.

Ik nam bijna niemand in vertrouwen. Als ik het wel probeerde, werd het niet begrepen. Ik heb diverse keren professionele hulp gezocht, maar omdat ik niet wist wat mijn probleem was, hielp het niet. Door de diagnose OCS werd voor mij heel duidelijk wat mijn probleem was: mijn focus lag geheel op mijn zoon en man. Ik wist niet meer wat ik zelf wilde en ik gaf geen grenzen aan.

Na lang zoeken vond ik een cursus voor naasten bij de Angst Dwang en Fobie Stichting (ADF Stichting). Wat een verademing was dat. Ik was niet de enige in deze situatie. Wel de enige met een zoon én partner met OCS.

Bij de ADF Stichting heb ik de eerste stap gezet om ruimte voor mijzelf te maken. Letterlijk door mijn grens aan te geven in het meedwangen en vermijden. En ik ben mijn focus gaan verleggen. Ik ben een opleiding gaan doen, puur omdat ik de mogelijkheid kreeg en ik iets voor mijzelf wilde doen.

Dat ik een coachopleiding uitkoos, was natuurlijk niet voor niets. Gedurende twee jaar ben ik door en door gecoacht. De juiste hulp die ik eerder niet kon vinden, had ik nu wel gevonden. Wat heb ik erin geleerd: duidelijk zijn, weten dat ik altijd met liefde had gehandeld, kunnen vertellen wat ik moeilijk vond. Dit maakte dat ik stappen kon zetten om te veranderen. Dit was goed voor mij, maar bleek ook goed te zijn voor ons hele gezin.

En nu?

Wat zijn wij een ander gezin geworden. Angst en dwang zijn geen taboe meer in huis. Met mijn zoon gaat het goed. Geen OCS meer, maar wel gevoelig voor depressies. Mijn man is na zeven jaar therapie nu in staat om dingen te doen die eerder in zijn leven niet lukten. Hoe trots ben ik op beiden!

En met mij? Mijn zoektocht heeft ertoe geleid dat ik nu zelf de cursus bij de ADF Stichting geef. Daarnaast heb ik een coachpraktijk waarin ik mensen help waarbij angst en dwang speelt in het gezin.

Ik heb ervaren dat er mooie dingen gebeuren met jezelf en de mensen om je heen als je zelf verandert.

Heb ik om deze zoektocht gevraagd? Nee.

Ben ik blij met deze zoektocht? Ik vind het nog steeds moeilijk om hier antwoord op te geven.

Ben ik blij met wat het me opgeleverd heeft? Ja, absoluut!

Thea is voor vragen en ervaringen bereikbaar via thea@dwang.eu.