Help ik word vader!
Geschreven door Michiel
Bijna twee maanden ben ik nu vader van mijn zoontje Jip. Twee maanden waar ik heel erg tegenop zag toen Jip er nog niet was. Twee maanden waar ik niet alleen tegenop zag, maar zelfs doodsbang voor was. En toch keek ik uit naar zijn geboorte. Ik kon niet wachten terwijl ik doodsbang was.
Ik was heel erg bang voor mijn dwanggedachten. In het verleden heb ik de meest bizarre dwanggedachten gehad juist bij de mensen waar ik het meest van houd. Zo heb ik mijn vriendin in mijn dwanghoofd al meerdere malen neergestoken, of van een klif afgegooid. Ik ben mij daar meer dan bewust van en dus was er op voorhand angst voor de volgende gedachte: wat als mijn dwanggedachten terugkomen bij Jip? Wat als, en toch tuinde ik er weer in. Maanden ben ik bezig geweest met die gedachte en besefte niet dat deze gedachte juist daarom ook een dwanggedachte was.
Mijn vriendin besloot om thuis te bevallen en natuurlijk respecteerde ik die keuze. Op 10 november 2015 begon de eerste echte wee zo rond 14 uur. Een uur later kwamen de weeën iedere 5 minuten al opzetten. Dit was het moment om de verloskundige te bellen. De verloskundige en haar stagiair zouden er rond half vier zijn. Opeens was de dwanggedachte helemaal naar de achtergrond verdwenen: nu moest ik als aanstaande papa gaan handelen.
Vliegensvlug sleepte ik het bed van de bovenverdieping naar de woonkamer beneden. De verloskundige kwam binnen en na verloop van tijd was de ontsluiting zo ver dat mijn vriendin op het bed mocht gaan persen. Ik werd gevraagd om te assisteren en deed dit verbazingwekkend zonder angst. Om 21:43 uur werd onze Jip dan geboren. Hij kwam met de navelstreng om zijn nekje gewikkeld ter wereld; iets wat mij normaal gesproken helemaal gek zou maken. Vreemd genoeg had ik daar nu geen last van. De verloskundige zei dat er niets aan de hand was en door alle gebeurtenissen geloofde ik haar direct.
Na een paar minuten mocht ik de navelstreng doorknippen met een vlijmscherp schaartje. “Als dat maar goed gaat” dacht ik niet. Ja, inderdaad, dat dacht ik dus niet! Het was zo’n mooie ervaring dat mijn dwanggedachten totaal afwezig waren. Alles ging zoals het hoort en Jip bleek een APGAR-score te hebben van een 9 en een 10. Ik heb geen idee wat die score inhoudt maar het blijkt erg goed te zijn.
Apetrots zijn we op onze mooie zoon. De eerste nacht was er eentje zonder slaap. Op de 11e van de 11e was ik dan ook erg moe. De kraamhulp kwam gelukkig al vroeg en opeens waren ze daar weer. De gedachten kwamen harder terug dan ik had verwacht en alles waar ik gisteren zo nuchter over was, leek nu opeens een drama. Is de navelstreng niet gaan lekken, ligt ie wel goed, kan ie niet stikken, krijgt ie wel genoeg te eten? Natuurlijk bedacht ik me gelijk dat het dwanggedachten waren en dus deed ik in mijn hoofd de geleerde oefeningen. De oefeningen hielpen niet en dat terwijl ik ook nog aan de medicatie was. “Dan zijn het dus geen dwanggedachten” bedacht ik me en daardoor werd ik pas echt angstig. Het is dus realiteit.
Het enige wat ik nu nog kon doen, was het bespreekbaar maken met de kraamhulp en met sommige vertrouwelingen die op kraamvisite kwamen. Al bij de eerste keer dat ik erover begon, kreeg ik euhm… ‘geruststellende’ antwoorden. Het bleek dat iedereen die ik sprak die zelf ook al kinderen had, hetzelfde soort gedachten had. Sterker nog: je blijft de rest van je leven bang dat je kind wat overkomt. Dit is een gedachte die bijna iedereen dus heeft.
Ik heb besloten dat het kan; gelukkig worden met die gedachte. Ten eerste ben ik niet de enige en ten tweede is het klaarblijkelijk logisch dat ik dergelijke gedachten heb bij het kereltje waar ik het meest van houd. Mocht het zo zijn dat deze gedachten alsnog obsessief worden, dan weet ik dat ik mijn exposure-oefeningen weer van stal moet halen, bestaande uit het opschrijven en hardop voorlezen van de gedachten totdat de angst zakt. Dit stelt me op voorhand gerust. Ik mag de gedachte hebben, dat scheelt al de helft, en ik weet wat te doen als het escaleert!
Natuurlijk zijn de ‘normale’ intrusies die ik bij meerdere naasten heb ook aanwezig bij Jip. Vreemd genoeg kan ik die momenteel heel goed plaatsen en worden de gedachten geen angsten die reëel lijken maar blijven ze slechts beperkt tot intrusies. Ik lijk wel een normaal mens.
Alles waar ik bang voor was, bleek dus weer eens anders te gaan. De enige echte dwanggedachte die ik had, was de angst voor de angst en de enige obsessie die ik nu nog wel eens heb, is de angst dat ik geen dwang meer heb.
Ja, het klinkt vreemd, maar ik ben zo gewend geraakt aan mijn dwanggedachten dat ik ze waarschijnlijk zelfs ga missen als ze er niet zijn. Zie het als de vervelende en irritante oom die altijd meer dan aanwezig is op een verjaardag. Opeens is hij er een keer niet en mis je hem toch een beetje. Snappen jullie het nog? Ik niet, maar ja dat is -gelukkig- wel vaker zo.
Voor nu blijf ik met volle teugen genieten van de kleine Jip, met regelmatig een heel logisch bezorgd randje.
Delen
Wil je zelf je verhaal delen? Stuur deze dan in via info@ocdnet.nl