Ik dacht dat ik de enige was

Anoniem

Ik was dertien (nu veertien) en een jongen maakte een opmerking van “hier is sowieso wel iemand lesbisch of homo”. Hij keek me recht in mijn ogen aan en ik schrok me rot, had hij het over mij?

Toen ik thuis was begon ik te twijfelen, ben ik lesbisch? Van een paar keer per dag even twee minuutjes erover twijfelen, ging het al snel naar een uur per dag, vervolgens twee uur, drie uur, vier uur en soms wel negen uur per dag of de hele dag.

Zo liep ik ruim vijf maanden rond zonder te weten wat het was. Ik dacht dat ik gek werd en de enige was die zoiets had. Soms wanneer ik van school weer terug naar huis toe fietste en er veel mee bezig was, hapte ik naar adem. Ik ging in bed liggen huilen terwijl ik eigenlijk zou moeten leren. Mijn cijfers gingen omlaag, ik huilde veel en was constant bang dat ik misschien lesbisch zou zijn. Ik begon te kijken naar meisjes of ik daar gevoel bij kreeg, zelfs bij oude of lelijke vrouwen was ik bang dat ik daar gevoel bij zou krijgen. Hoe hard ik ook probeerde het weg te werken, het ging niet meer weg, het kwam constant terug en soms nog veel erger dan het al was.

Het ging ontzettend slecht. Uiteindelijk vertelde ik het mijn ouders en een paar dagen later ook mijn broer. Ze zeiden zowat allemaal hetzelfde: “Dit praat je jezelf aan, het zou geen probleem voor ons zijn, dit hoort bij je leeftijd”. Ik begon rond te zoeken op internet en ik merkte al gauw dat ontzettend veel mensen het hebben, ik was niet de enige dus. H-OCD, ik had er nog nooit van gehoord en wist niet dat het bestond maar de verhalen van mensen die het hadden, leken op mijn gedachtes en gevoelens. Ik heb geen enkele reden waarom ik me zorgen zou moeten maken, ik ben nooit verliefd geweest op een meisje, voelde me nooit aangetrokken tot meisjes maar was wel verliefd geweest op jongens, voelde me wel aangetrokken tot jongens, fantaseerde over jongens.

Zó echt, zó misleidend

En nu, ruim acht maanden later, ga ik binnenkort naar iemand toe die verstand heeft van h-OCD. Ik weet nu beter wat er aan de hand is. Het gevoel dat ik krijg door mijn h-OCD voelt zó echt, zó misleidend. En dan voelt het alsof iemand op het punt staat mijn keel dicht te knijpen of dat ik ineens in tranen uit kan barsten.

Ik geef toe, door alles is mijn aandacht voor jongens veel minder geworden, ik maak me er nog steeds druk om. Maar ik hoop dat er voor mij en alle mensen met deze problemen, een dag mag zijn dat we wakker worden zonder h-OCD en wij weer een leuk leven leiden. Zoek hulp bij iemand die er verstand van heeft (echt bij iemand die verstand heeft van H-OCD of dwang). Geloof in jezelf, zoek professionele hulp en laten we hopen dat er voor ons allemaal een dag is dat de H-OCD (bijna) weg is.