Mijn dwangmatig leven

Leven met mijn dwangstoornis betekent, dat ik nauwelijks een eigen leven heb, want ik word geleefd door de dwang.

In mijn geval is het voornamelijk controledwang.

Voor iemand, die dit niet kent, is het niet voor te stellen, dat mijn leven overheerst wordt door dwanggedachten, dwanghandelingen en angsten. En dat ik daar niets tegen kan doen.

Stel, dat ik een gebroken been heb, dat is duidelijk te zien voor een ander.

Mijn dwang is niet duidelijk te zien, want ik wring me in allerlei bochten om maar niemand te laten merken, dat ik allerlei onverklaarbare dwanghandelingen moet uitvoeren. Er is schaamte om dat te laten zien aan een ander.

Iemand met een gebroken been, daar verwacht niemand van, dat hij/zij de marathon gaat lopen……Want dat gaat niet lukken.

Zo is het ook met mijn dwanggedachten en mijn dwanghandelingen. Ook al is het niet te zien, het gaat me  niet lukken om het te negeren.

Dat is onmogelijk, want ik heb geen ogenblik rust, als ik niet doe wat de dwang wil dat ik doe.

Ik moet, moet, moet controleren.

Er zijn veel therapieën en ook is er medicatie om te proberen om er van af te komen. En als je geluk hebt en je bent er vroeg genoeg bij, dan heb je kans dat je leven wat leefbaarder wordt. Maar dat geluk is niet voor iedereen weggelegd. Bij mij is het niet gelukt.

Leven met mijn dwang betekent voor mij een levenslang probleem.

Hoe meer prikkels van buitenaf, hoe erger het wordt. Om de dwang in toom te houden, zou ik geen kranten moeten lezen, geen tv kijken, niet naar de radio luisteren, geen mensen uitnodigen, nergens heen gaan, zelfs geen boeken lezen, niet praten met anderen.

Want dat zijn allemaal valkuilen, waar de dwang mee aan de gang kan gaan.

Ik kan namelijk dingen zien en horen en lezen, die onrust veroorzaken en dan is de dwang er als de kippen bij om me angstig te maken en me dus weer dwanghandelingen te laten uitvoeren en dwanggedachten te geven.

Een handeling, die voor een ander een automatisme is, is voor mij, met mijn controledwang, een handeling, die steeds maar weer met rituelen gecontroleerd moet worden.

En dat geldt voor alle handelingen, die ik op een dag moet uitvoeren.

Door mijn controledwang kan ik niet zomaar een dekseltje op een potje of bakje doen, zonder er steeds maar weer op te drukken, ik kan niet zomaar een pakje worst of kaas inpakken, en kan niet de koelkast en vrieskast dichtdoen en weglopen, ik kan niet zomaar de voordeur dicht en op slot doen.

Ik kan ook niet de stekkers gewoon in een stopcontact doen, want ik moet er steeds op drukken, zitten ze er wel goed in? Ook kan ik geen ramen zomaar even open en dicht doen, en kan niet de balkondeur even open en weer dicht doen.

Ik neem liever geen pot met deksels, die weer eindeloos dichtgedraaid moeten worden, en ik kan geen brieven schrijven of rekeningen uitschrijven, zonder het tig keren te controleren.

En ook kan ik beter niet op bezoek gaan, want binnen de kortste tijd ga ik daar ook van alles controleren.

Ik moet de houdbaarheidsdatum van alles steeds weer controleren, en ik heb een hekel aan veranderingen, die voor meer onrust zorgen, ik kan een batterij niet in één keer in een apparaat stoppen, en luister lang of iemand echt het telefoongesprek heeft beëindigd.

Ik kan niet de kranen dichtdraaien en dan weglopen, ook kan ik niet de deur uitgaan of gaan slapen zonder, soms urenlange, controlehandelingen uit te moeten voeren.

Kortom, met mijn controledwang kan ik niets, helemaal niets doen zonder het steeds maar weer te  moeten controleren.

En als dat controleren nou maar uit één keer zou bestaan, dan oké, niets aan de hand.

Maar nee, dat controleren bestaat uit steeds maar weer opnieuw en opnieuw en opnieuw controlehandelingen en rituelen uitvoeren.

Totdat “Het Goed Voelt!”

Want dat is het punt, het moet goed voelen!

Ik moet het groene licht krijgen om te kunnen stoppen met controleren.

Maar voordat het zover is, is er heel wat tijd verstreken.

Eigenlijk is mijn leven met dwang zo beperkt, dat het geen leven is. Er is weinig tijd om te genieten van de dingen, die het leven plezierig maken. Het is controlegevoelige situaties vermijden en smoesjes bedenken voor de buitenwereld en rampen proberen te bezweren, door steeds maar weer te controleren en proberen te overleven met een dwingeland, die in mijn hoofd zit.

Ik heb vaak gedacht, dat ik met dit leven zou willen stoppen, dat ik zelfmoord zou willen plegen. Maar ik zou dat nooit doen.

Ik zou niemand willen aandoen, om eventueel ook maar iets van een schuldgevoel te hebben, in de trant van:

Had ik maar…… of: Had ik misschien…..

Ik weet maar al te goed, hoe ook schuldgevoel, terecht of onterecht, je leven  kan verpesten.

Daarbij zou ik het ook niet durven om zelfmoord te plegen. Want wat als het niet lukt, als de pillen net niet genoeg zijn, hoe ziet het leven er dan uit?

En mezelf voor een trein werpen zou ik nooit doen. Dat zou ik vreselijk voor de machinist vinden.

Maar ik kan me wel heel erg goed voorstellen, dat iemand het totaal niet meer ziet zitten en er toch voor kiest om er een eind aan  te maken.

Voor mij is dat geen optie. Dat betekent dus doorgaan met een leven met een dwangstoornis……

En het zo makkelijk mogelijk voor mezelf proberen te maken.

En ooit komt er gelukkig een eind aan.

Maar hoe beperkt mijn leven ook is, toch probeer ik steeds positieve manieren te vinden om met mijn dwang te leven. Sinds ik er makkelijker en opener over praat, is er veel begrip in mijn omgeving. En zijn mensen bereid, om als het nodig is, samen met mij te controleren, zodat het sneller gaat.

Ineke Dijkhuis

Denk je aan zelfdoding en wil je nu contact? Bel of chat anoniem met 0800-0113 of  113.nl. Ze zijn 24/7 open.