Verlost van trichotillomanie?

Geschreven door Laura

Een aantal maanden geleden besloot ik om echt te stoppen met haren trekken. Ik wilde mijn haar weer lang laten groeien, nadat het een tijd heel kort was geweest. Ik wilde bewijzen dat ik het wel kan. Kort haar is leuk, maar lang, vol haar is mijn droom.

Weken vlogen voorbij dat ik nauwelijks of geen één haar uittrok. De teller staat ondertussen op negentien weken en vijf haren! Misschien onbewust wat meer, doordat ik nog steeds wel eens aan mijn haar zit te plukken. Maar het gaat niet om een haar meer of minder. Ik ben ook bewust niet gestopt met het tellen van de weken toen ik er een haar uittrok. Dat is alleen maar ontmoedigend.

Negentien weken dus! Dat is zo’n vier tot vijf maanden! Heb ik het dan eindelijk onder controle?

Niet meer die vreselijke onrust

Niet alleen het haren trekken lijkt onder controle. Mijn voeten zien er rustig uit, terwijl ik eerst soms tot bloedens toe de vellen eraf trok. Mijn benen zien er rustig uit, ik heb minder last van ontstekingen. Mijn nagels hebben al weken weer witte randjes, ik heb ze niet afgebeten. Wat is er aan de hand? Waarom lijkt de drang opeens stukken minder?

Ik had het er gisteren met mijn psychiater over. Ik zei dat ik dacht dat het door de medicatie kwam. Ik slik nu bijna een jaar Risperidon. De psychiater dacht van niet, anders had ik al veel eerder dat effect moeten merken. Kennelijk heeft het het toch met de behandeling (schematherapie) te maken. Misschien heb ik op dit moment meer rust, doordat ik niet meer de druk heb van werk en me kan overgeven aan deze behandeling. Onbewust zal de behandeling toch effect hebben.

Ik ben nog steeds angstig en gespannen, maar heb niet meer die vreselijke onrust. Het ‘moeten’ haren trekken, ken ik niet meer. Het uren in trance zitten trekken en pulken is voorbij. Ik zou nu eigenlijk zeeën van tijd over moeten hebben! Het gegeven dat de medicatie er maar een kleine rol in speelt, geeft me hoop dat als ik ermee stop, deze positieve ontwikkeling zich voortzet!

Zou het dan echt voorbij zijn? Kun je verlost zijn van trichotillomanie en skin-picking? Elf lange jaren heb ik mijn haren eruit getrokken. Het was vreselijk. Het voelde zo goed, maar als ik naar de bosjes op de grond keek, schrok ik en voelde ik me heel ellendig. Door de wanhoop nam de drang om te trekken alleen maar toe. Het was een vicieuze cirkel die niet doorbreken leek te kunnen worden.

Op het eind begon ik echt kleine kale plekken te zien. Mijn record was een maand lang geen haar trekken, langer lukte niet. Ik baalde er zo van dat ik vaak op mijn blote knietjes heb gebeden dat ik er toch eindelijk bevrijd van mocht worden. Mijn schrikbeeld was dat ik kaal in een grafkist zou liggen, dat ik mijn hele leven door zou gaan. Verhalen en filmpjes op internet gaven me weinig hoop dat het te stoppen was.

Ik ben heel voorzichtig. Ik zal nog niet zo snel zeggen dat ik geen trichotillomanie meer heb. Ik trek nog steeds wat haren uit op een plek waar geen vrouw haren wil hebben zitten. Maar dat is voor mij niet hetzelfde als hoofdhaar uittrekken. Dit doe ik meer uit schoonheidsideaal dan uit spanning en onlust. Ook zit ik nog weleens aan mijn benen om een ingegroeid haartje weg te werken, maar het is bij lange na niet wat het geweest is.

Jaren geleden had ik zoveel rode plekken op mijn benen, dat ik heel veel vragen kreeg en me ontzettend schaamde. Ja, schaamte is voor mij het woord wat samenhangt met trichotillomanie en skin-picking. Je ‘moet’ haren uittrekken, het voelt goed, maar even later niet meer. Je schaamt je als mensen erachter komen, als je ziet hoeveel haren verdwenen zijn.

Het is destructief, maar toch doe je het, met soms onomkeerbare feiten tot gevolg. De wanhoop kan enorm zijn en depressiviteit is het gevolg. Adviezen als: ‘Stop er gewoon mee, straks wordt je kaal’, helpen niet. Ze maken de wanhoop soms alleen maar erger, of geven je het gevoel dat je een mislukking bent. Als het een kwestie van gewoon stoppen is, was ik er elf jaar geleden al mee gestopt.

Tegen iedereen die gelooft dat er geen hoop is, wil ik zeggen: er is wel hoop, de cirkel kan echt doorbroken worden. Ik ben er het levende bewijs van! Ik weet niet hoe het in de toekomst gaat als ik weer ga werken en de stress misschien weer toeneemt, maar ik geniet nu van elk ‘pull-free moment’.