Skip to main content

Archieven: Ervaringsverhalen

Heb ik wel dwang?

Geschreven door katrien@nedkad.nl op .

Ik heb een dwangstoornis. Dat geloof ik echt. Al best lang ook. En toch….
Is het wel echt zo?

Ik heb helemaal geen zichtbare dwanghandelingen, dus waarschijnlijk doe ik alsof. Ik heb af en toe wel merkbare dwanghandelingen, maar dan doe ik al helemaal alsof. En ook al zou ik wel echt een dwangstoornis hebben, waarom wil ik anderen er dan mee belasten? Iemand die echt dwang heeft twijfelt er niet zo erg aan. Iemand die goede intenties heeft twijfelt dáár niet zo erg aan. Iemand die niet liegt, weet echt wel zeker dat die niet liegt.

De laatste tijd durf ik af en toe wel te zeggen dat ik een dwangstoornis heb. Maar als dat eenmaal is gelukt, slaat de twijfel toch meteen weer toe. Dat ging eigenlijk veel te makkelijk. Misschien twijfelde ik wel helemaal niet of ik dwang had. Misschien deed ik alsof ik twijfelde om onterechte aandacht en erkenning te krijgen. Misschien deed ik alsof ik twijfelde, zodat mijn geweten het liegen over het hebben van een dwangstoornis niet in de weg zat. Volg je het nog?
Het continu twijfelen aan je eigen integriteit is vermoeiend. Dat zeg ik alleen maar om medelijden op te wekken. Er zijn zeker momenten geweest dat ik me er maar bij neerlegde. Toen ik ontzettend twijfelde of ik geen narcist was, lukte het echt niet om mezelf gerust te stellen, dus heb ik me er uiteindelijk maar bij neergelegd dat ik inderdaad een narcist was. Dat zeg ik alleen maar om te zorgen dat niemand door heeft dat ik echt een narcist ben, of zodat niemand me daarvan kan beschuldigen. Ondertussen is die twijfel grotendeels overgegaan, maar zijn daar weer nieuwe voor in de plaats gekomen. Vorige week nog was ik er écht van overtuigd dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis had. Dat heb ik ook. En ook al is dat niet zo, denk ik nou dat ik beter ben dan mensen die dat echt hebben? Die mensen hebben een hartstikke zware psychische ziekte en ik gebruik dat maar even als voorbeeld van mijn bedachte stoornis. Ik ben ervan overtuigd dat BPD één van de meest belastende psychische ziektes is, dus ik wil hiermee echt niets slecht zeggen over mensen die daar wél onder lijden. Mijn omgeving vindt echter (geloof ik, hoop ik) niet dat ik daar tekenen van vertoon. Tóch kan ik die twijfel niet van me af zetten.

Het gevoel dat ik anderen manipuleer is eigenlijk altijd aanwezig. Dat is echt heel vervelend. Het zorgt er ook voor dat ik me in contact met anderen vaak wat afsluit en niet te veel over mezelf deel. Dat doe ik helemaal niet. Dat zeg ik alleen maar om aandacht te krijgen. Dat gevoel dat ik ze om de tuin leidt is vaak zo sterk, dat ik de neiging heb om me compleet uit hun leven terug te trekken. Dan kan ik tenminste geen schade meer doen. Gelukkig heb ik niet vaak de kracht om dat ook echt te doen, en kan ik af en toe best wat over mezelf delen. Maar het gevoel dat ik slecht ben, gaat eigenlijk nooit weg.

Het schrijven van dit stukje is natuurlijk ontzettend uitnodigend voor die twijfels. Dit is hét hoogtepunt van het gebruiken van een stoornis die ik niet heb om aandacht te krijgen die ik niet verdien. Maar juist daarom lijkt het mij goed om dit te delen. Hopelijk kan al dit (hopelijk) onzinnige getwijfel toch ergens goed voor zijn.

Morgen komen de kitters

Geschreven door katrien@nedkad.nl op .

Vandaag was het weer zover. Er moeten morgen kitters langskomen voor de douchebak. Natuurlijk weet ik niet hoe laat precies en ik moet die middag om 14 uur weg om mijn zus uit te zwaaien op Schiphol. Voor mij is alles waar ik geen controle over heb een regelrechte ramp waar paniekaanvallen zich door manifesteren. Nu zal je wel denken, ”Een paniekaanval omdat er gekit moet worden?!”. Ja jongens, een paniekaanval omdat er gekit moet worden. Voor de meeste mensen minstens een ongemak, omdat ze dan even thuis moeten blijven van werk. Voor mij betekent het dagenlang paniekaanvallen en extreme stress waardoor ik niet kan eten, slapen, normaal functioneren of concentreren. Meestal ben ik dan de hele dag aan het huilen en voelt het alsof ik in een extreme nachtmerrie zit. Nu snap ik dat je misschien wat verward bent inmiddels, een echte uitleg heb ik natuurlijk nog niet gegeven.

Ik ben in 2015 gediagnostiseerd met OCS, Obsessief Compulsieve Stoornis. OCS houdt in dat je constant bezig bent met dwanghandelingen en/of dwanggedachtes. Om het even uit te legen, dwanggedachtes worden meestal door iets getriggerd, je hoort iets of denkt iets of ziet iets waar je een dwanggedachte van krijgt. Om even een voorbeeld te geven van toen het bij mij nog heel erg was. Als ik gedoucht had moest ik daarna altijd mijn handen wassen, want hiermee heb ik mijn lichaam gewassen en dat was ‘vies’, dus nu zijn mijn handen ook ‘vies’. Als ik dit niet deed, dan zou alles wat ik daarna aan zou raken ook ‘vies’ zijn en zou ik dat weer schoon moeten maken. Zo heb ik wel eens mijn mobiele telefoon kapot gemaakt omdat ik deze met zeep moest wassen, hetzelfde met mijn iPod. Als ik dit dan niet zou doen, dan kwamen de dwanggedachtes. Als ik aan mijn iPod zit en dan een deur open doe, wie raakt dan na mij die deurklink weer aan? Die persoon heeft dan ook ‘vieze’ handen. Ook kwam bij mij de ‘biechtdrang’ dan naar boven. De dwang om tegen die persoon te vertellen dat die deurklink ‘vies’ was, zo dat zij, als zij dat wilden, hun handen konden wassen. Nu zet ik het woord ‘vies’ telkens tussen aanhalingstekens. Dit doe ik omdat het natuurlijk niet echt vies is. Het is alleen in mijn hoofd vies.

Dan hebben we natuurlijk ook de dwanggedachtes waaruit de dwanghandelingen kunnen ontstaan, dus precies andersom. Stel je voor, je zit relaxed op de bank tv te kijken, waarna zomaar, uit het niets, een dwanggedachte naar binnen schiet! ”Ik ben vergeten mijn handen te wassen nadat ik de ‘vieze’ deurklink heb aangeraakt..” En dan gebeurt het. De dwang om mijn handen te gaan wassen en de deurklink schoon te gaan maken wordt zo groot dat ik het óf moet doen óf een paniekaanval ga krijgen. Nu is de keuze om het schoon te gaan maken makkelijker, omdat je er dan sneller vanaf bent. Het probleem is, als je toegeeft aan de dwang kom je er nooit vanaf. Nooit. Met heel veel therapie en aardig wat medicatie lukte het mij, stapje voor stapje, om niet toe te geven aan de dwang. Nu, zes jaar later, heb ik geen dwanghandelingen niet meer. De dwanggedachtes komen zo nu en dan nog wel naar boven, maar daar mag ik absoluut niet aan toegeven, want dan komt alles weer terug. Dat is de enige reden waarom ik er niet aan toegeef, omdat ik weet hoe ongelofelijk moeilijk het was om dit te overwinnen en ik er alles aan zal doen om niet weer terug te vallen in die vicieuze cirkel.

Zo, nu weer even terug naar de kitters. Stomme kitters.. (En ja, ik lees ook de hele tijd kittens ipv kitters.. Kittens zijn wel leuker).

Door de OCS (of een van de vele andere mental issues die ik heb) heb ik een controleprobleem. Ik kan het niet hebben als ik over bepaalde dingen de controle niet heb. Dan kan er al snel een paniekaanval volgen. De kitters komen vanaf 8/9 uur en werken tot 16/17 uur. Ik ben het vierde huis dat aan de beurt is, maar ik weet niet hoe laat de kitters precies gaan beginnen en of de bewoners thuis zijn van de huizen die voor mij zijn. Oftewel, de kitters kunnen er om 8 uur zijn, maar ze kunnen er ook om 15 uur zijn.. En ik weet ook niet hoe lang ze bezig zijn, dus als ze om half twee komen en ze zijn een uur bezig en ik moet om twee uur weg, dan heb ik een probleem. Als het blijkt dat ze ook de voegen opnieuw moeten doen, kan het zijn dat ze later terug moeten komen, probleem. Als ze helemaal niet komen, probleem. Want dan moet het op een andere dag en dan heb ik dus dit hele gedoe weer opnieuw. Het constant wisselen van gedachte, ”Misschien moet ik gewoon niet de deur open doen want dan heb ik ook geen probleem met de tijd..”. ”Maar wat nou als ik de deur niet open heb gedaan en het blijkt dat ze in een kwartier klaar waren geweest en ze dan alsnog een andere dag terug moeten komen?”. Nou, je zal het wel begrijpen, dit is onwijs vermoeiend. Helaas staat mijn brein nooit stil. Dus terwijl ik dit hele verhaal zit te typen, dwarrelen alle gedachten constant in mijn achterhoofd. Oh, en ik heb ADHD. Dat helpt ook niet mee. (Haha, dat rijmde).

Dit was mijn blog mensen, bedankt voor het lezen. De volgende keer zal ik wat meer vertellen over de andere ‘mental issues’ waar ik het over had, maar dat is een nog langer verhaal en ik ben moe. Hopelijk hebben jullie er iets aan gehad, misschien vermaak, zelfherkenning, afleiding terwijl je in de trein of in de bus zit, of heeft het je geholpen, misschien omdat jij er zelf ook last van hebt en nu weet dat je niet alleen bent.