Ik heb de diagnose OCD en merk dat ik van thema’s kan wisselen. Al sinds mijn kindertijd (12 jaar) ervaar ik soms een opdringerig gevoel aan de linkerkant van mijn hoofd. Het voelt alsof er een scheiding is in mijn brein: mijn normale zelf en een ander, opdringerig deel. Dit deel is vaak stil, maar voelt aanwezig, alsof het niet van mij is. Soms komen er scheldwoorden uit, maar meestal blijft het bij een nare, donkere gewaarwording die intrusive aanvoelt.
Mijn psychiater zegt dat dit waarschijnlijk met OCD te maken heeft, maar ik kan nergens verhalen of uitleg vinden die hierop lijken. Daardoor blijf ik zoeken en analyseren, wat het probleem groter maakt. Wat is dit precies? Is dit een vorm van OCD?
Ik heb hier eerder een bericht geschreven en heb al van jongs af aan al last van agressieve dwanggedachten en/of handelingen. Ook therapie jaren gehad en nu slik ik al lange tijd SSRI. Algemeen heb ik de klachten onder controle maar af en toe is er even weer een terugval. Na een lange tijd geen last te hebben gehad van mijn dwang die meestal wel over seksuele onderwerpen gaat, zag ik gisteren een documentaire over mensen die dierenporno bezitten of verspreiden en ze hadden het erover dat er gewoon openbaar op internet over gesproken werd door mensen die daar interesse in hebben.
Ruim 20 jaar geleden had ik daar wel eens naar gekeken waar ik niet trots op ben en nu zeker van walg. Maar nu triggerde en bij mij wel een soort van dwang controle om te moeten weten of dat inderdaad tegenwoordig nog zo makkelijk te vinden is op internet en wil daar duidelijk bij zeggen niet uit plezier!! Helaas is het inderdaad gewoon te vinden via google maar ik moest het weten. Het is het onrustige gevoel dat ik het moet weten en kan heel moeilijk de vinger opleggen waarom ik het moet controleren. Moeilijk uit te leggen. Het maakt mij angstig en depressief op dit moment. Hopelijk zakt het weer zoals het altijd wel doet.
Mijn OCD is toegenomen na de geboorte van mijn zoon. Inmiddels al drie jaar geleden. De OCD klachten zijn met periodes aanwezig. Ik krijg behandeling (IBA therapie).
Mijn vraag is eigenlijk: verandert er iets (neurologisch gezien) in je brein na een zwangerschap en zoja, is dit dan tijdelijk van aard? Herstelt je brein zich weer naar je oude “ik” van voor je zwangerschap? Want toen kon ik goed met de OCD klachten leven.
Ik herken zoveel. Zodra ik het open sla moet ik al huilen.
Ik leef al ruim 25 jaar met dwang. Rond mijn 18e/19e begon het en als ik terugdenk had ik als kind ook al allerlei trekken, maar niet zoals ik ze later ervoer.
Mijn ding is controleren; ik zie iets en moet onthouden hoe het eruit ziet; voedsel, kentekens, mensen op straat en dan met name of ze een bril op hebben, wc papier (hoeveel vellen en hebben ze een hoekje van het vorige vel), wolken en ga zo maar door.
Ik heb behandeling gehad toen ik rond mijn 30e helemaal verstrikt raakte in iets wat ik gecontroleerd had en vervolgens niet meer wist. Het ging/gaat over een plaatje op een luier van mijn oudste zoon. Hij was toen 3 maanden oud, we gingen naar Texel en ik bedacht me; hè, zat er nu een luier met een vosje bij de vieze luiers. Dus ik naar boven en in de zak met vieze luiers kijken. Nee, geen vosje maar wat ik wel zag was dit: kipjes, kipjes en konijntjes.
Ok, we konden op vakantie. Nog niet halverwege begon het; hè? Ik zei konijntjes maar er zijn twee verschillende luiers met konijntjes, welke zag ik? De container stond aan de weg en zou leeg zijn bij terugkomst. Ik ben het hele weekend druk geweest met de luier en welke het geweest kon zijn. Die met konijntjes of die met dat ene konijn, met een wortel?
Gek, in deze tijd betrok ik mijn vriend er nog niet zoveel bij. Ik heb dit weekend dus alleen doorstaan met mijn gedwang.
Dit was in 2007. In 2010 kreeg ik over dit voorval zo’n heftige angst, ik ben er al die jaren in meer of mindere mate mee bezig geweest maar ineens, rond december 2009 knalde hij er ineens in; gedachten als; je weet gewoon niet welke luier het is. (Soms hielp het als ik er op een gegeven moment een draai aan gaf en dan kon de dwang me met rust laten). Niet met deze; ik dacht dat ik gek werd. Ging met de gedachte van niet weten naar bed en stond er mee op.
Opnieuw in contact met de therapeuten. Niets hielp, mijn psycholoog noemde op een gegeven moment dagbehandeling. Ze geeft me op dacht ik. Ik heb in deze tijd echt gedacht; als dit niet veranderd wat dan? Dan wil ik dood, nou ja, niet dood maar hier vanaf. Inmiddels was ik met de huisarts bezig met fluoxetine. Uiteindelijk met een dosering van 60 mg kwam een keerpunt. Dat teflon gevoel zoals een patiënt van je het noemde.
Ik leefde weer.
Inmiddels is het bijna 14 jaar later. Ik heb nog een dochter gekregen, met bijna 10 jaar leeftijd verschil. De angst voor luiers zit er nog altijd in.
Vorig jaar zijn mijn vriend en ik uit elkaar gegaan na 22 jaar. Ik slik nu dagelijks 20 mg fluoxetine, mijn onderhoudsdosering zoals ik deze noem. Na de bevalling van mijn dochter heb ik weer een crisis doorgemaakt. Ik moest stoppen met borstvoeding toen ze 6 maanden oud was. Ik denk en hoop altijd nog dat het beter wordt. In grote lijnen is dat ook zo. Ik werk, heb dit jaar een opleiding afgerond. Heb de stap genomen weg te gaan bij mijn vriend, met zeer gemixte gevoelens. Ik hou van hem maar mis iets. We zijn nu bijna een jaar verder. Ik merk dat op dit moment de dwang weer een grote rol speelt en je raad het al; die verdomde luier!
Had je maar niet moeten kijken zeggen mijn gedachten. Dan was nu alles goed! Hier gaat mijn vraag over Menno.
Hoe ga ik hier mee om? Het is bijna 18 jaar geleden! Dit maakt me angstig en wiebelig en ondertussen weet ik ook dat het ondanks alles best ok met me gaat. Ik zou willen dat de dwang niet zo’n grote rol speelt in mijn leven. Het is enerzijds die luier en anderzijds houdt het gecontroleer van alles wat ik hierboven beschrijf niet op.
Moet ik mijn medicatie ophogen? Ik voel me op dit moment somber en moedeloos. Ik weet dat ik dit vaker heb rond vakanties, wanneer structuur wegvalt. Helemaal deze eerste vakantie zonder mijn ex. Onze dochter heeft het op dit moment ook moeilijk met de scheiding. Mist met name papa heel erg. Dat maakt me verdrietig. Kortom een hoop triggers, ik weet het.
Fijn als je nog iets hebt waar ik op kan herkauwen. Ik heb behoefte aan hoop!
Wat is het verschil tussen mensen met ocd en mensen zonder ocd? Zit het ‘m erin dat mensen met ocd zich meer bewust zijn van hun intrusies? In vergelijking met mensen zonder ocd? Want intrusies heeft iedereen toch? Is het zo dat mensen met ocd er dus meer van merken omdat ze angstig worden van de intrusies?
Wat is de prognose voor mensen met OCD? Ik lees vaak dat het een erge invaliderende stoornis is. Zelfs één van de meest invaliderende stoornissen die er is. Of geldt dit voor alle psychiatrische stoornissen in ernstige mate aanwezig zijn? Ik ben halverwege twintig en benieuwd wat me nog te wachten staat…
Ik weet sinds een aantal jaar dat ik lijd aan OCD. Ik heb behandeling gehad en gelukkig een periode klachtvrij geweest. Helaas is de OCD weer terug en ik maak me meer zorgen dan ooit. Bang op psychotisch te worden, bang om bordeline te ontwikkelen of me nooit meer beter te voelen. Ik google me weer suf naar informatie over OCD. Tegen beter weten in natuurlijk. De informatie op het internet is zo tegenstrijdig. Er valt zoveel te lezen, negatief als positief. Wat ik vaak tegen kom is dat OCD een van de meest slopende psychiatrische stoornissen is. Dit vind ik zo beangstigend. Wat staat me nog te wachten? Wordt OCD alleen maar erger gedurende je ouder wordt? Kan ik straks niet meer functioneren en staat dit mijn leven in de weg? Ik ben bang dat ik geen moeder kan worden door mijn OCD en geen normaal leven kan lijden.
Wilt u mij aub het meest eerlijke antwoord geven op de vraag; hoe ernstig is OCD? Wat betekent het voor mij en kan ik een normaal leven lijden?
Ik lees het boek van Henny Visser over de behandeling van OCD. In één van de hoofdstukken staat het volgende:
“In de studie zag men dat de kans op volledig herstel 16% is na een jaar, 25% na vijf jaar en 42% na vijftien jaar. In diezelfde studie werd gevonden dat van degenen die herstelden 7% binnen een jaar terugviel, en 25% binnen vijf jaar. “..” De cijfers laten zien dat het bereikt hebben van vooruitgang een groot goed is en het investeren in het behoud ervan belangrijk.”
Deze prognose lijkt mij ongunstig en zelfs ontmoedigend. Ik zou graag van u willen horen of dit beeld kan worden genuanceerd. Is het werkelijk zo zwart-wit als hier wordt geschetst?
Ik heb veel last van onrust in mijn werk en dan met name in het contact met mensen waarbij prestatie een rol speelt. Ik heb vooraf en achteraf een onrustig/ angstig gevoel. Ik blijf dan de situatie in mijn hoofd vooraf en achteraf doornemen/ herhalen. Het slokt me op en maakt het werk intensief. Het lijkt alsof ik niet kan verdragen dat er een risico bestaat dat de ander vindt dat ik het niet goed doe. In mijn hoofd is het een alles of niets. In werkelijkheid heeft deze situatie zich eigenlijk niet voorgedaan. Ik werk met mensen, dus de situatie doet zich nogal eens voor. Je zou denken, hoe vaker je het doet hoe beter het gaat (exposure). Deze vlieger gaat helaas niet op. Nu las ik het boek vals alarm en toen kwam de vraag in mij op; kan het ook een dwangstoornis zijn? Zijn mijn gedachten compulsies waarmee ik de onrust te lijf ga?
Ik heb in de puberteit een eetstoornis gehad. Later in mijn volwassen leven behandelingen gevolgd, o.a. CGT, schematherapie. Dit was gericht op het kritische stukje in mijzelf. Dit heeft op verschillende gebieden geholpen, alleen bovenstaand stuk is hardnekkig.
Ik weet sinds kort dat ik leid aan een obsessief compulsieve stoornis. Het gaat vooral om dwanggedachten en mentale dwanghandelingen.
Kunt u mij uitleggen waarom er bij een obsessieve compulsieve stoornis zo nadrukkelijk vermeld wordt dat het een ”chronische” aandoening is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een angststoornis of depressieve stoornis. Naar mijn weten zijn veel psychische stoornis chronisch of maken iemand hier kwetsbaarder voor.
Omdat het bij een obsessief compulsieve stoornis zo nadrukkelijk vermeld wordt (in tegenstelling tot bijvoorbeeld een angststoornis) wekt het de indruk dat het ernstiger is dan een ander -eerder genoemde- psychische stoornis.
Ik heb gelezen dat OCD een neurobiologische ontwikkelingsstoornis is en dat er sprake is van een verschil in de hersenen t.o.v. mensen zonder OCD. Als ik dit zo lees komt het op mij over alsof er eigenlijk niks aan te doen is. Het is immers een blijvende verstoring in de hersenen. Kunt u uitleggen hoe ik dat kan zien?
Rond mijn 20e kreeg ik de eerste OCD klachten. Er werd toen nog gesproken over een gegeneraliseerde angststoornis. Ik heb er jaren geen last van gehad. Inmiddels ben ik 35 en sinds de geboorte van mijn eerste kindje is het weer opgelaaid. Ik ben er toen ook achter gekomen dat er sprake is van OCD (met name nare voorstellingen en mentale dwanghandelingen zoals piekeren etc.) ipv één gegeneraliseerde angststoornis.
Ik begrijp dus ook niet zo goed hoe het kan zijn dat ik er ook járen geen last van heb gehad. Het voelt alsof er iets “kapot” is gegaan in mijn hoofd sinds de geboorte van mijn zoon en hier niets aan te doen is. Dat ik niet meer terug kan naar de jaren waarin ik géén last had van de OCD/angst. Want wat is de zin van behandeling als er toch iets blijvend kapot is in je brein?