Hoe vinden we de balans tussen volhouden en loslaten in de aanpak van dwang bij onze dochter?
Wij zijn ouders van een dochter van 12 jaar met autisme en een hoge intelligentie. Ze heeft nu voor de derde keer in vier jaar tijd te maken met een episode van dwangklachten (OCD). Dit is de eerste keer dat we écht doorhebben dat het om dwang gaat en wat we kunnen doen, mede dankzij haar opname van een half jaar in het UZ toen ze 10 jaar oud was. We proberen het toen aangeleerde programma te volgen: niet meegaan in de dwang, haar aanmoedigen om er weerstand aan te bieden, en haar laten inzien dat de angst echt is, maar dat er geen daadwerkelijk gevaar is. We weten ook dat goede stappen niet altijd goed zullen voelen.
Toch merken we dat de dwang steeds heftiger wordt, ondanks al onze inspanningen. Haar autisme speelt hierin een rol, omdat de stress die daarmee gepaard gaat de dwang lijkt aan te wakkeren. Onze ochtenden zijn momenteel erg zwaar. Het kost veel tijd, aanmoediging en doorzettingsvermogen om haar op tijd de deur uit te krijgen voor de schoolbus (ze volgt type 9-onderwijs). Als ze de bus mist, merken we dat de dwang die dag alleen maar toeneemt, omdat ze niet weet wat ze met haar tijd moet doen. Op school doet ze minder aan dwang, waarschijnlijk omdat ze daar in beweging blijft, maar als ze om 16.30 uur thuiskomt, nemen de dwanghandelingen weer flink toe. Ook in de namiddag en avond proberen we door te zetten met het programma, maar dat brengt veel spanning en lastige momenten met zich mee.
Onze grote vraag is: Hoe houden we dit vol? Hoe vinden we de balans tussen volhouden en loslaten? We zien dat, als we de teugels laten vieren, ze dreigt terug te vallen in hele dagen dwanghandelingen doen in haar pyjama of pas heel laat (23:00-24:00 uur) naar bed gaat. Maar ons huidige aanpak vraagt ook veel van ons als gezin. We willen graag advies over hoe we hierin de juiste balans kunnen vinden.