Wanneer het gaat om OCD lees ik vaak dat het als een chronische aandoening wordt beschouwd. In dit artikel wordt het zelfs genoemd als een van de meest slopende stoornissen volgens de WHO (wat echter een gedateerde bron is).
Wat me echter verwart, is het volgende: zoals ook in dit artikel wordt aangegeven, bereikt slechts 50% van de mensen volledig herstel. Bij de overige 50% is er dan sprake van gedeeltelijk herstel of aanhoudende ernstige klachten. Maar is dat zo slecht? Dit betekent dat 1 op de 2 mensen volledig hersteld. Waarom wordt OCD dan over het algemeen als een chronische aandoening beschouwd?
Ik ben vorig jaar gestart met het gebruiken van Clomipramine nadat mijn dwangklachten toenamen na de geboorte van mijn zoontje. Voor de start met Clomipramine ken ik ook periodes waarin ik geen last had van de dwang. Ook na de geboorte van mijn zoontje.
Inmiddels in een maand tijd afgebouwd met clomipramine voor mijn dwangstoornis (intrusies m.b.t. zoon en piekeren) van 75 tot 0 mg. De reden van afbouw is omdat ik ook mét clomipramine nog ‘nu en dan’ last had van periodes met dwang. Verder opbouw bleek niet mogelijk omdat ik dan veel last kreeg van bijwerkingen.
Inmiddels heb ik veel geleerd over dwang en handvatten gekregen hiermee om te gaan. Toch vind ik het afbouwen enorm spannend. Daarom een paar vragen:
Hoe snel na het afbouwen van clomipramine kan je een terugval krijgen? En kan je daar ook zelf uit komen? Of moet je dan opnieuw starten met medicijnen?
Kan iemand ook zonder medicijnen herstellen van ocd?
Ik ben bang dat ik het toch niet zonder medicijnen kan. Ook al had ik het gevoel dat de medicijnen niet echt hun werk deden. Ik ben bang dat ik nu door het staken van de medicatie weer last krijg van de klachten en er dan niet meer uit komt.
Is de reden om te starten met medicatie om het zenuwstelstel te kalmeren of om door die medicatie beter in staat te zijn behandeling te volgen? Want dat laatste lukt mij ook zonder medicijnen.
Mijn echtgenoot heeft al 2x escitalopram geprobeerd (maar is moeten stoppen door de bijwerkingen). Echter loopt de dwang zo uit de hand dat hij soms uren vastzit en ziet het leven op deze manier niet meer zitten. Hij gelooft ook niet in therapie, dus heeft ook geen ondersteuning. Ik weet niet meer wat te doen en kan enkel lijdzaam toezien. Is er geen medicatie die hem, op momenten dat het heel erg uit de hand loopt, even tot rust kan brengen?
Wat maakt dat sommige mensen niet reageren op behandeling? Heeft het ermee te maken dat sommige mensen niet in staat zijn de angst te verdragen en daarom de ERP niet kunnen toepassen? Wat maakt dat je in een dwangcirkel blijft hangen?
Dag Menno, Ik heb erg veel last van wat jij in je boek JNRF en Inc. noemt. Ik gebruik hiervoor geen medicatie. Weet je ook of er (goede) ervaringen zijn met het gebruik van 5-htp bij (deze vorm van) dwang. Zo ja, wat is dan het advies over het gebruik?
Ik ben opzoek naar een psycholoog, een therapeut die echt in herstel gelooft en geen benadering heeft van ‘je moet hiermee leren leven’ of ‘dit is wat het is’ Het liefst een ACT ‘expert’.