Veelgestelde vragen

Wanneer het gaat om OCD lees ik vaak dat het als een chronische aandoening wordt beschouwd. In dit artikel wordt het zelfs genoemd als een van de meest slopende stoornissen volgens de WHO (wat echter een gedateerde bron is).

Wat me echter verwart, is het volgende: zoals ook in dit artikel wordt aangegeven, bereikt slechts 50% van de mensen volledig herstel. Bij de overige 50% is er dan sprake van gedeeltelijk herstel of aanhoudende ernstige klachten. Maar is dat zo slecht? Dit betekent dat 1 op de 2 mensen volledig hersteld. Waarom wordt OCD dan over het algemeen als een chronische aandoening beschouwd?

Ik heb de diagnose OCD en merk dat ik van thema’s kan wisselen. Al sinds mijn kindertijd (12 jaar) ervaar ik soms een opdringerig gevoel aan de linkerkant van mijn hoofd. Het voelt alsof er een scheiding is in mijn brein: mijn normale zelf en een ander, opdringerig deel. Dit deel is vaak stil, maar voelt aanwezig, alsof het niet van mij is. Soms komen er scheldwoorden uit, maar meestal blijft het bij een nare, donkere gewaarwording die intrusive aanvoelt.

Mijn psychiater zegt dat dit waarschijnlijk met OCD te maken heeft, maar ik kan nergens verhalen of uitleg vinden die hierop lijken. Daardoor blijf ik zoeken en analyseren, wat het probleem groter maakt. Wat is dit precies? Is dit een vorm van OCD?

Ik heb hier eerder een bericht geschreven en heb al van jongs af aan al last van agressieve dwanggedachten en/of handelingen. Ook therapie jaren gehad en nu slik ik al lange tijd SSRI. Algemeen heb ik de klachten onder controle maar af en toe is er even weer een terugval. Na een lange tijd geen last te hebben gehad van mijn dwang die meestal wel over seksuele onderwerpen gaat, zag ik gisteren een documentaire over mensen die dierenporno bezitten of verspreiden en ze hadden het erover dat er gewoon openbaar op internet over gesproken werd door mensen die daar interesse in hebben.

Ruim 20 jaar geleden had ik daar wel eens naar gekeken waar ik niet trots op ben en nu zeker van walg. Maar nu triggerde en bij mij wel een soort van dwang controle om te moeten weten of dat inderdaad tegenwoordig nog zo makkelijk te vinden is op internet en wil daar duidelijk bij zeggen niet uit plezier!! Helaas is het inderdaad gewoon te vinden via google maar ik moest het weten. Het is het onrustige gevoel dat ik het moet weten en kan heel moeilijk de vinger opleggen waarom ik het moet controleren. Moeilijk uit te leggen. Het maakt mij angstig en depressief op dit moment. Hopelijk zakt het weer zoals het altijd wel doet.

Kan frequent drugsgebruik (in de weekenden) OCD / angst verergeren?

Is OCD qua ernst vergelijkbaar met een gegeneraliseerde angststoornis of is het een erger soort aandoening? Zoals schizofrenie?

Mijn OCD is toegenomen na de geboorte van mijn zoon. Inmiddels al drie jaar geleden. De OCD klachten zijn met periodes aanwezig. Ik krijg behandeling (IBA therapie).
Mijn vraag is eigenlijk: verandert er iets (neurologisch gezien) in je brein na een zwangerschap en zoja, is dit dan tijdelijk van aard? Herstelt je brein zich weer naar je oude “ik” van voor je zwangerschap? Want toen kon ik goed met de OCD klachten leven.

Beste Menno,

Dank voor je boek Vals alarm.

Ik herken zoveel. Zodra ik het open sla moet ik al huilen.

Ik leef al ruim 25 jaar met dwang. Rond mijn 18e/19e begon het en als ik terugdenk had ik als kind ook al allerlei trekken, maar niet zoals ik ze later ervoer.

Mijn ding is controleren; ik zie iets en moet onthouden hoe het eruit ziet; voedsel, kentekens, mensen op straat en dan met name of ze een bril op hebben, wc papier (hoeveel vellen en hebben ze een hoekje van het vorige vel), wolken en ga zo maar door.

Ik heb behandeling gehad toen ik rond mijn 30e helemaal verstrikt raakte in iets wat ik gecontroleerd had en vervolgens niet meer wist. Het ging/gaat over een plaatje op een luier van mijn oudste zoon. Hij was toen 3 maanden oud, we gingen naar Texel en ik bedacht me; hè, zat er nu een luier met een vosje bij de vieze luiers. Dus ik naar boven en in de zak met vieze luiers kijken. Nee, geen vosje maar wat ik wel zag was dit: kipjes, kipjes en konijntjes.

Ok, we konden op vakantie. Nog niet halverwege begon het; hè? Ik zei konijntjes maar er zijn twee verschillende luiers met konijntjes, welke zag ik? De container stond aan de weg en zou leeg zijn bij terugkomst. Ik ben het hele weekend druk geweest met de luier en welke het geweest kon zijn. Die met konijntjes of die met dat ene konijn, met een wortel?

Gek, in deze tijd betrok ik mijn vriend er nog niet zoveel bij. Ik heb dit weekend dus alleen doorstaan met mijn gedwang.

Dit was in 2007. In 2010 kreeg ik over dit voorval zo’n heftige angst, ik ben er al die jaren in meer of mindere mate mee bezig geweest maar ineens, rond december 2009 knalde hij er ineens in; gedachten als; je weet gewoon niet welke luier het is. (Soms hielp het als ik er op een gegeven moment een draai aan gaf en dan kon de dwang me met rust laten). Niet met deze; ik dacht dat ik gek werd. Ging met de gedachte van niet weten naar bed en stond er mee op.

Opnieuw in contact met de therapeuten. Niets hielp, mijn psycholoog noemde op een gegeven moment dagbehandeling. Ze geeft me op dacht ik. Ik heb in deze tijd echt gedacht; als dit niet veranderd wat dan? Dan wil ik dood, nou ja, niet dood maar hier vanaf. Inmiddels was ik met de huisarts bezig met fluoxetine. Uiteindelijk met een dosering van 60 mg kwam een keerpunt. Dat teflon gevoel zoals een patiënt van je het noemde.

Ik leefde weer.

Inmiddels is het bijna 14 jaar later. Ik heb nog een dochter gekregen, met bijna 10 jaar leeftijd verschil. De angst voor luiers zit er nog altijd in.

Vorig jaar zijn mijn vriend en ik uit elkaar gegaan na 22 jaar.  Ik slik nu dagelijks 20 mg fluoxetine, mijn onderhoudsdosering zoals ik deze noem. Na de bevalling van mijn dochter heb ik weer een crisis doorgemaakt. Ik moest stoppen met borstvoeding toen ze 6 maanden oud was. Ik denk en hoop altijd nog dat het beter wordt. In grote lijnen is dat ook zo. Ik werk, heb dit jaar een opleiding afgerond. Heb de stap genomen weg te gaan bij mijn vriend, met zeer gemixte gevoelens. Ik hou van hem maar mis iets. We zijn nu bijna een jaar verder. Ik merk dat op dit moment de dwang weer een grote rol speelt en je raad het al; die verdomde luier!

Had je maar niet moeten kijken zeggen mijn gedachten. Dan was nu alles goed! Hier gaat mijn vraag over Menno.

Hoe ga ik hier mee om? Het is bijna 18 jaar geleden! Dit maakt me angstig en wiebelig en ondertussen weet ik ook dat het ondanks alles best ok met me gaat. Ik zou willen dat de dwang niet zo’n grote rol speelt in mijn leven. Het is enerzijds die luier en anderzijds houdt het gecontroleer van alles wat ik hierboven beschrijf niet op.

Moet ik mijn medicatie ophogen? Ik voel me op dit moment somber en moedeloos. Ik weet dat ik dit vaker heb rond vakanties, wanneer structuur wegvalt. Helemaal deze eerste vakantie zonder mijn ex. Onze dochter heeft het op dit moment ook moeilijk met de scheiding. Mist met name papa heel erg. Dat maakt me verdrietig. Kortom een hoop triggers, ik weet het.
Fijn als je nog iets hebt waar ik op kan herkauwen. Ik heb behoefte aan hoop!

Dank voor jouw openhartigheid.

Wat is het verschil tussen mensen met ocd en mensen zonder ocd? Zit het ‘m erin dat mensen met ocd zich meer bewust zijn van hun intrusies? In vergelijking met mensen zonder ocd? Want intrusies heeft iedereen toch? Is het zo dat mensen met ocd er dus meer van merken omdat ze angstig worden van de intrusies?

Wat is de prognose voor mensen met OCD? Ik lees vaak dat het een erge invaliderende stoornis is. Zelfs één van de meest invaliderende stoornissen die er is. Of geldt dit voor alle psychiatrische stoornissen in ernstige mate aanwezig zijn? Ik ben halverwege twintig en benieuwd wat me nog te wachten staat…

Ik weet sinds een aantal jaar dat ik lijd aan OCD. Ik heb behandeling gehad en gelukkig een periode klachtvrij geweest. Helaas is de OCD weer terug en ik maak me meer zorgen dan ooit. Bang op psychotisch te worden, bang om bordeline te ontwikkelen of me nooit meer beter te voelen. Ik google me weer suf naar informatie over OCD. Tegen beter weten in natuurlijk. De informatie op het internet is zo tegenstrijdig. Er valt zoveel te lezen, negatief als positief. Wat ik vaak tegen kom is dat OCD een van de meest slopende psychiatrische stoornissen is. Dit vind ik zo beangstigend. Wat staat me nog te wachten? Wordt OCD alleen maar erger gedurende je ouder wordt? Kan ik straks niet meer functioneren en staat dit mijn leven in de weg? Ik ben bang dat ik geen moeder kan worden door mijn OCD en geen normaal leven kan lijden.

Wilt u mij aub het meest eerlijke antwoord geven op de vraag; hoe ernstig is OCD? Wat betekent het voor mij en kan ik een normaal leven lijden?

Ik lees het boek van Henny Visser over de behandeling van OCD. In één van de hoofdstukken staat het volgende:

“In de studie zag men dat de kans op volledig herstel 16% is na een jaar, 25% na vijf jaar en 42% na vijftien jaar. In diezelfde studie werd gevonden dat van degenen die herstelden 7% binnen een jaar terugviel, en 25% binnen vijf jaar. “..” De cijfers laten zien dat het bereikt hebben van vooruitgang een groot goed is en het investeren in het behoud ervan belangrijk.”

Deze prognose lijkt mij ongunstig en zelfs ontmoedigend. Ik zou graag van u willen horen of dit beeld kan worden genuanceerd. Is het werkelijk zo zwart-wit als hier wordt geschetst?

Beste Menno,

Dank voor je boek Vals alarm.

Ik herken zoveel. Zodra ik het open sla moet ik al huilen.

Ik leef al ruim 25 jaar met dwang. Rond mijn 18e/19e begon het en als ik terugdenk had ik als kind ook al allerlei trekken, maar niet zoals ik ze later ervoer.

Mijn ding is controleren; ik zie iets en moet onthouden hoe het eruit ziet; voedsel, kentekens, mensen op straat en dan met name of ze een bril op hebben, wc papier (hoeveel vellen en hebben ze een hoekje van het vorige vel), wolken en ga zo maar door.

Ik heb behandeling gehad toen ik rond mijn 30e helemaal verstrikt raakte in iets wat ik gecontroleerd had en vervolgens niet meer wist. Het ging/gaat over een plaatje op een luier van mijn oudste zoon. Hij was toen 3 maanden oud, we gingen naar Texel en ik bedacht me; hè, zat er nu een luier met een vosje bij de vieze luiers. Dus ik naar boven en in de zak met vieze luiers kijken. Nee, geen vosje maar wat ik wel zag was dit: kipjes, kipjes en konijntjes.

Ok, we konden op vakantie. Nog niet halverwege begon het; hè? Ik zei konijntjes maar er zijn twee verschillende luiers met konijntjes, welke zag ik? De container stond aan de weg en zou leeg zijn bij terugkomst. Ik ben het hele weekend druk geweest met de luier en welke het geweest kon zijn. Die met konijntjes of die met dat ene konijn, met een wortel?

Gek, in deze tijd betrok ik mijn vriend er nog niet zoveel bij. Ik heb dit weekend dus alleen doorstaan met mijn gedwang.

Dit was in 2007. In 2010 kreeg ik over dit voorval zo’n heftige angst, ik ben er al die jaren in meer of mindere mate mee bezig geweest maar ineens, rond december 2009 knalde hij er ineens in; gedachten als; je weet gewoon niet welke luier het is. (Soms hielp het als ik er op een gegeven moment een draai aan gaf en dan kon de dwang me met rust laten). Niet met deze; ik dacht dat ik gek werd. Ging met de gedachte van niet weten naar bed en stond er mee op.

Opnieuw in contact met de therapeuten. Niets hielp, mijn psycholoog noemde op een gegeven moment dagbehandeling. Ze geeft me op dacht ik. Ik heb in deze tijd echt gedacht; als dit niet veranderd wat dan? Dan wil ik dood, nou ja, niet dood maar hier vanaf. Inmiddels was ik met de huisarts bezig met fluoxetine. Uiteindelijk met een dosering van 60 mg kwam een keerpunt. Dat teflon gevoel zoals een patiënt van je het noemde.

Ik leefde weer.

Inmiddels is het bijna 14 jaar later. Ik heb nog een dochter gekregen, met bijna 10 jaar leeftijd verschil. De angst voor luiers zit er nog altijd in.

Vorig jaar zijn mijn vriend en ik uit elkaar gegaan na 22 jaar.  Ik slik nu dagelijks 20 mg fluoxetine, mijn onderhoudsdosering zoals ik deze noem. Na de bevalling van mijn dochter heb ik weer een crisis doorgemaakt. Ik moest stoppen met borstvoeding toen ze 6 maanden oud was. Ik denk en hoop altijd nog dat het beter wordt. In grote lijnen is dat ook zo. Ik werk, heb dit jaar een opleiding afgerond. Heb de stap genomen weg te gaan bij mijn vriend, met zeer gemixte gevoelens. Ik hou van hem maar mis iets. We zijn nu bijna een jaar verder. Ik merk dat op dit moment de dwang weer een grote rol speelt en je raad het al; die verdomde luier!

Had je maar niet moeten kijken zeggen mijn gedachten. Dan was nu alles goed! Hier gaat mijn vraag over Menno.

Hoe ga ik hier mee om? Het is bijna 18 jaar geleden! Dit maakt me angstig en wiebelig en ondertussen weet ik ook dat het ondanks alles best ok met me gaat. Ik zou willen dat de dwang niet zo’n grote rol speelt in mijn leven. Het is enerzijds die luier en anderzijds houdt het gecontroleer van alles wat ik hierboven beschrijf niet op.

Moet ik mijn medicatie ophogen? Ik voel me op dit moment somber en moedeloos. Ik weet dat ik dit vaker heb rond vakanties, wanneer structuur wegvalt. Helemaal deze eerste vakantie zonder mijn ex. Onze dochter heeft het op dit moment ook moeilijk met de scheiding. Mist met name papa heel erg. Dat maakt me verdrietig. Kortom een hoop triggers, ik weet het.
Fijn als je nog iets hebt waar ik op kan herkauwen. Ik heb behoefte aan hoop!

Dank voor jouw openhartigheid.

Sinds ik de diagnose OCD heb maak ik me ontzettend zorgen over het hebben van OCD. Ik ben continu op zoek naar de beste behandeling en een soort van obsessed over de intrusies die ik heb.

Nu heb ik een interessant artikel gelezen over Meta OCD. Ocd over (jawel jawel) de OCD op zichzelf. Bij mij is de OCD ook veel erger geworden sinds ik de diagnose heb gekregen. Daarvoor had ik er sporadisch last van.

Bent u bekend met meta OCD en wat kan ik het beste doen? Ik ben al bekend met ACT therapie.

Ik heb een lange tijd al dwang, met name met het wassen van mijn handen. Ik gebruik(te) daarbij heel veel handalcohol. Ik heb sinds een paar maanden heel veel last van mijn handen, met name bij warm en kou. Ik ben enkele weken geleden naar mijn huisarts gegaan, en die vertelde me dat ik mijn handen ontstoken had, en dat ik echt per direct met de desinfectie en zeep moest stoppen. Dat heb ik gedaan; ik heb sindsdien geen druppel meer aangeraakt, hoe moeilijk ook. De huisarts vertelde me ook dat ik geen eelt meer op mijn handen heb. Ik ben vandaag weer heen geweest omdat ik ondanks de zalf, nog heel veel last heb.

Nu zijn dit mijn vragen;
Komt het door het vele (jaren lang, 20-30 keer per dag) desinfectie gebruik dat ik nu zoveel last heb van mijn handen?

Kan ik iets tegen de pijn doen? Ik ben al aan het koelen.

Kan dit weer weg gaan?

Ik heb al sinds mijn kinderjaren last van dwangklachten en heb hiervoor ook al verschillende behandelingen gehad. Ze werken allemaal wel iets maar om de zoveel tijd krijg ik toch flinke terugvallen. Deze dwang is zo’n 4 jaar geleden begonnen en heb periode’s dat ik er geen last van heb maar nu is het weer even mis afgelopen dagen.

Zo ’n 4 jaar terug kwam er opeens een bepaalde twijfel gedachte op over het porno gebruik, en het begon met de gedachte over een bepaalde zoekterm die ik wel eens gebruikte (“Mature with young boy”). Met de term ” young boy” bedoelde ik mezelf al ben ik wel in de 40. Maar omdat deze term je daarmee ook een minderjarige kan bedoelen begon de twijfel of ik mogelijk onbewust minderjarigen had bekeken.

1 van de dwanghandelingen is om 18+ pornosite te bezoeken om met deze zoekterm te achterhalen of je dan een minderjarige ziet ja of nee. Als het dan duidelijk nee is dan ben ik even opgelucht, maar helaas komen er ook beelden voorbij waar ik mijn twijfels bij heb en dan begint de twijfel weer. Op een gegeven moment probeer je ook te achterhalen welke zoektermen die je mogelijk ook had gebruikt kunnen verwijzen naar een minderjarige en dan vervolgens dat weer onderzoeken. Op een gegeven moment weet ik niet meer wat waar is en wat niet waar is. Ergens weet ik dat ik toen al vrij voorzichtig was wat ik bekeek omdat ik daarvoor ook al dwangtwijfel had over een soortgelijk onderwerp. Ik heb het gevoel dat ik de enige ben met zo een dwang want ik heb het nooit gehoord of gelezen en dat maakt mij nog onzekerder. Het is eigenlijk geen vraag maar wil het even kwijt als dat mag?

Goedemorgen Menno Oosterhoff,

Ik ga het proberen kort te houden want ik las ergens dat u wel 100 mailtjes per dag krijgt. Ik heb geen vraag maar wil u graag laten weten hoeveel uw inzet rondom OCD voor mij betekent sinds een week.

Ik was vorige week op een punt beland dat ik echt nadacht over medicatie of bijv. psychedelische drugs (truffels) in een veilige setting. Iets chemisch om mijn toestand te doorbreken. Ik heb sinds deze winter (weer) last van paniekaanvallen. Aan een vriendin probeerde ik uit te leggen dat die paniek niet eens het vervelendste is. Zo’n aanval komt en gaat. Nee het is de tijd tussen de paniek door waar ik het meeste last van heb. Maar waar ik last van heb is zo vaag, dat ik het niet eens aan mensen vertel. Ik denk dan erg veel na over de betekenis van het bestaan, over wie ik ten diepste ben, over hoe betekenisloos alles in essentie is, totdat een mens er betekenis aan geeft. Over waarheid (wat is waar? Is niet alles een geloof?). Ik denk zo diep na, dat ik alle betekenis overal aan het uithollen ben en ik op een gegeven punt niks meer zeker weet. Daar word ik dan een partij ellendig van. Ik snap niks meer van het leven, snap niet hoe iedereen gewoon maar door kan gaan alsof dit allemaal maar normaal is. Terwijl we toch geen flauw idee hebben wat we hier doen. Ik móet eerst snappen hoe alles zit voor ik weer verder kan. Voel me dan totaal gedissocieerd, bijna geen mens meer (wat is een mens eigenlijk? Wat maakt mij mens? Of ben ik bewustzijn in een mensenpak?).

Ik heb hier 15 jaar geleden ook last van gehad en ben hier toen wel uitgekomen. Kreeg toen de diagnose paniekaanvallen i.c.m. lichte depressie.

Vorige week googelde ik in mijn wanhoop op: existentiële dwanggedachten. En toen ontdekte ik wat jij hier over geschreven en gezegd hebt. Ik had geen idee van het bestaan van existentiële OCD! Ik heb meteen de webinar gekeken en voelde weer een lichtpuntje in het donker. Dit is iets! Ik ben niet gek! En daardoor landde ik weer een beetje op aarde. Moest zelfs met vlagen lachen: OCD kan iets tragikomisch hebben. Zoveel herkenning. Het was gewoon nooit in me opgekomen dat mijn filosofische vragen meer een stoornis zijn dan gezonde interesse. Ik heb meteen je boek besteld en heb die inmiddels uit. Sommige andere dwangklachten vallen nu ook op z’n plek (hele nare gedachten na de geboorte van m’n eerste kind: houd ik wel echt van haar? Straks doe ik haar iets aan). Dat heeft me behoorlijk in de war gemaakt toen. En nog steeds heb ik regelmatig hele vreemde nare intrusies weet ik nu (scheldende gedachten, nare seksuele gedachten, ben ik niet stiekem pedofiel? etc.).

Oké een kort verhaal is niet gelukt. Maar wat ik dus heel graag met u wil delen, gewoonweg moet delen, is hoe helpend alle informatie is. Er is echt een knopje omgegaan. Ik voel al een week die donkerte niet meer. Zodra mijn gedachten de existentiële OCD kant op willen is er meteen een andere gedachte (of bewustzijn) wat zegt: ho, dit gaat nergens heen, niet zinvol dit, dit is de OCD. En dan stopt het. Ik voel natuurlijk wel enorm de behoefte om hier weer over na te gaan denken, maar dat niet doen is tot nu toe sterker. Omdat ik erop vertrouw dat het echt meer stoornis achtig is, dan zinvol. Dus het lijkt nu alsof het achter een deurtje zit die ik dicht kan laten. Door het lezen is er een helderheid ontstaan waardoor ik naar het mechanisme kan kijken, i.p.v. volledig in het mechanisme wordt opgeslokt en vanuit daar alles probeer te onderzoeken.

Ik snap nog steeds niks van het leven maar de afgelopen week voel ik me daar veel meer oké mee en lukt het me veel beter om gewoon maar mee te doen. Ben echt heel dankbaar dat deze informatie te vinden is, dat dat webinar openbaar beschikbaar is, dat u zo’n uitgebreid boek heeft geschreven, dat u zich hier zo breed voor inzet. Het heeft mij tot zover al een week enorme verlichting gebracht. Ik laat uw boek in mijn boekenkast staan – als ik dan toch weer verdwijn in mijn gedachtenhol dan heb ik hopelijk de helderheid van geest om het nog eens te lezen en er zo weer uitgetrokken te worden.

Ik ben nu al een tijd in de ban van H-OCD. Ik heb nu ook momenten dat ik alleen al in de n persoon van hetzelfde geslacht zie en er meteen een soort van opwinding bij voel, soms gevolgd door angst. Is dit ook een symptoom van H-OCD?

Waar kan ik een therapeut vinden die bekend is R-OCD?

Ik heb soms twijfels of ik verliefd ben, bijvoorbeeld op mijn broer. Is dit een vorm van dwang?

Is het H-OCDof ben ik onbewust toch homofiel?

Mijn echtgenoot heeft al 2x escitalopram geprobeerd (maar is moeten stoppen door de bijwerkingen). Echter loopt de dwang zo uit de hand dat hij soms uren vastzit en ziet het leven op deze manier niet meer zitten. Hij gelooft ook niet in therapie, dus heeft ook geen ondersteuning. Ik weet niet meer wat te doen en kan enkel lijdzaam toezien. Is er geen medicatie die hem, op momenten dat het heel erg uit de hand loopt, even tot rust kan brengen?

Mijn partner heeft al verschillende jaren last van dwanghandelingen en ik weet niet meer hoe ik hiermee om kan gaan. Er is iedere dag strijd hierover en het neemt ontzettend veel tijd in beslag bij hem, en bij mij, en het beïnvloed onze relatie zeer.

Wij zijn ouders van een dochter van 12 jaar met autisme en een hoge intelligentie. Ze heeft nu voor de derde keer in vier jaar tijd te maken met een episode van dwangklachten (OCD). Dit is de eerste keer dat we écht doorhebben dat het om dwang gaat en wat we kunnen doen, mede dankzij haar opname van een half jaar in het UZ toen ze 10 jaar oud was. We proberen het toen aangeleerde programma te volgen: niet meegaan in de dwang, haar aanmoedigen om er weerstand aan te bieden, en haar laten inzien dat de angst echt is, maar dat er geen daadwerkelijk gevaar is. We weten ook dat goede stappen niet altijd goed zullen voelen.

Toch merken we dat de dwang steeds heftiger wordt, ondanks al onze inspanningen. Haar autisme speelt hierin een rol, omdat de stress die daarmee gepaard gaat de dwang lijkt aan te wakkeren. Onze ochtenden zijn momenteel erg zwaar. Het kost veel tijd, aanmoediging en doorzettingsvermogen om haar op tijd de deur uit te krijgen voor de schoolbus (ze volgt type 9-onderwijs). Als ze de bus mist, merken we dat de dwang die dag alleen maar toeneemt, omdat ze niet weet wat ze met haar tijd moet doen. Op school doet ze minder aan dwang, waarschijnlijk omdat ze daar in beweging blijft, maar als ze om 16.30 uur thuiskomt, nemen de dwanghandelingen weer flink toe. Ook in de namiddag en avond proberen we door te zetten met het programma, maar dat brengt veel spanning en lastige momenten met zich mee.

Onze grote vraag is: Hoe houden we dit vol? Hoe vinden we de balans tussen volhouden en loslaten? We zien dat, als we de teugels laten vieren, ze dreigt terug te vallen in hele dagen dwanghandelingen doen in haar pyjama of pas heel laat (23:00-24:00 uur) naar bed gaat. Maar ons huidige aanpak vraagt ook veel van ons als gezin. We willen graag advies over hoe we hierin de juiste balans kunnen vinden.

Ik zie bij mijn zoon van 8 steeds meer dwanggedachten. Is het zinvol om hulp te zoeken?